Ένα βιβλίο του Δημήτρη Μαμάκου - 4η έκδοση

 Η ιστορία κάποιου που άφησε την πόλη, την καριέρα και τους αγαπημένους του, για ν’ αναζητήσει τη ζωή. Η καταγραφή του οδοιπορικού του από τα μονοπάτια των Ιμαλαΐων ως τις μεσαιωνικές πόλεις του Κατμαντού. Από τις εξωτικές παραλίες του ινδικού νότου μέχρι τα ορεινά χωριά του Ταμίλ Νάντου. Στα αγροτοχώρια του Τεράι και στους δρόμους της Καλκούτα. Στις ζούγκλες της Καρνάτακα.

Το χρονικό της γνωριμίας ενός “homo urbanus” με την κουλτούρα του δρόμου και των ταξιδευτών· με την πνευματικότητα της Ανατολής· με τη νηφάλια παρατήρηση. Η απόπειρα της αποτύπωσης των συναισθημάτων της πρώτης του πορείας δίχως προκαθορισμένο σκοπό. Η καταγραφή της διαδρομής ανάμεσα στο βίωμα του απόλυτου αδιεξόδου και στην αυτοψία του άπειρου των εναλλακτικών. Το χρονικό μιας συνεχώς παρούσας εσωτερικής διεργασίας, μιας περιπέτειας διανοητικών συσχετισμών, που βάζει στο στόχαστρο τον εγωισμό και τελικά αλλάζει τον κόσμο...

Τον τρόπο που εκείνος τον κοιτά.

Δεν έχει ο κόσμος αδιέξοδα. Του Δημήτρη Μαμάκου

[...] Το νομαδικόν είναι ο καρπός της μεγάλης μου επιθυμίας να σταθώ δίπλα σε εκείνην ή εκείνον που ζει την ασφυξία των αδιεξόδων και να τους πω: “Είναι μόνο ένα όνειρο. Δεν έχει ο κόσμος αδιέξοδα. Γιατί δεν έχει όρια. Κοίταξέ τον [...] Ο Γιουνγκ είχε πει ότι η Ευρώπη κατέκτησε τον κόσμο κι έχασε την ψυχή της. Όσο συντομότερα δούμε την αλήθεια αυτής της πρότασης, τόσο γρηγορότερα θ' αρχίσουμε να αναζητάμε την χαμένη μας ψυχή [...] Ο συγγραφέας Δημήτρης Μαμάκος αφηγείται στην Κρυσταλία Πατούλη και το tvxs.gr τη δημιουργική πορεία της συγγραφής -από την ιδέα μέχρι το τυπογραφείο- του βιβλίου του Νομαδικόν, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία.

Ήμουν ένα σύγχρονο αφεντικό-είλωτας. Τώρα νιώθω ελεύθερος!

Λίμνη Νυάσα, στο Μαλάουι, τέσσερις εβδομάδες σε σκηνή.

"Τις μέρες που ήμουν κλεισμένος σε ένα γραφείο, έβλεπα ότι η ζωή μου ήταν ένα ψέμα. Ψευτικές ανάγκες, ψεύτικα όνειρα, ψεύτικες ιδέες, ψεύτικες αξίες, ψεύτικα έργα..."

Τον Μάρτη του 2009 ήμουν ήδη μία εξαετία διευθύνων σύμβουλος σε μία μικρομεσαία Ανώνυμη Εταιρεία, στην Αθήνα. Τον Οκτώβρη του ίδιου έτους πετούσα για το Κατμαντού του Νεπάλ, με εισιτήριο χωρίς επιστροφή κι ένα σακίδιο πλάτης. Ακολούθησε μία περιπλάνηση σχεδόν πέντε μηνών στο Νεπάλ κι έπειτα στην Ινδία, που δεν άλλαξε την ζωή μου μόνο, αλλά μετασχημάτισε το DNA μου.

Συνέντευξη του Δ. Μαμάκου στο περιοδικό tetarto

Ερωτήσεις & εισαγωγή: Ηλίας Κολοκούρης

Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Μπορεί να μένεις στο ίδιο μέρος, να μην κινείσαι, μα ταξιδεύεις ακόμα κι αν στις ίδιες πόλεις όλο γυρνάς. Έχει τέλος αυτή η πορεία; Εδώ, δεν αρχίσαμε, θα τελειώσουμε; Γιατί δένουμε την καθημερινότητά μας στα καθημερινά της, ξεχνάμε να μαθαίνουμε; Εν τέλει ξεχνάμε να ζούμε. Λέει ένα σύνθημα: «η αλήθεια βρίσκεται στον δρόμο». Αλλά γιατί δεν ξεκινάμε; Γιατί αρκεί η αντανάκλαση της πραγματικότητας και δεν πιάνουμε τα πράγματα με τα χέρια; Ερωτήματα τα οποία προκάλεσε η ανάγνωση ενός κινητοποιητικού βιβλίου. Το «Νομαδικόν» του Δημήτρη Μαμάκου.

Μία "λογοτεχνική" εντύπωση της παγκοσμιοποίησης.

   "...Αυτή η κουβέντα είχε για μένα μια σημαντική ιδιαιτερότητα: άκουσα για πρώτη φορά να διατυπώνεται η βεβαιότητα οικολογικής καταστροφής μεγάλης κλίμακας, οικουμενικής ίσως, σε σύντομο χρόνο. «Οπωσδήποτε στη διάρκεια της δικής μας ζωής», ήταν η φράση που χρησιμοποίησε ο Κιθ, που, από τις πρώτες κιόλας κουβέντες του, φρόντισε να αποκαλέσει το περιβαλλοντικό ζήτημα «ζήτημα των ζητημάτων» για την εποχή μας. Δεν αργήσαμε να καταλάβουμε πως ο Καναδός γνώριζε το θέμα σε βάθος. Κι ίσως γι’ αυτό να ένιωσα κάποια ενόχληση ακούγοντας τα λόγια του. Μου φάνηκαν παράξενα, δυσάρεστα, προκλητικά. Γιατί ήταν ολοφάνερο ότι ήξερε τι έλεγε.

Μία Πολυκατοικία για Αστέγους στην Μπουμπουλίνας

Ακούγεται σαν ψέμα, αλλά είναι μία συγκινητική πραγματικότητα με τεράστια σημασία, στο κέντρο της Αθήνας. Σήμερα (τραβήχτηκαν και οι φώτο) έγιναν οι τελευταίες καθαριότητες και τα τελευταία μερεμέτια από τους εθελοντές που ακολουθούν τις κατευθύνσεις της κυρίας Μεσσήνη, και την Πέμπτη (μεθαύριο) γίνεται η εγκατάσταση. Δείτε τις φωτογραφίες, είναι πραγματικά συγκινητικές. Εμένα μου ήταν αδιανόητο ότι αυτό που έβλεπα έχει γίνει -στο σύνολό του- από προσφορές αντικειμένων και δωρεών ιδιωτών.
Ακόμα είναι εκπληκτικά αισιόδοξο το γεγονός ότι η κυρία Μεσσήνη (που έχει βάλει τα γυαλιά σε κάθε οργανισμό αρωγής) οραματίζεται την δημιουργία και λειτουργία πλήθους άλλων παρόμοιων Κοινωνικών Κατοικιών και έχει ήδη πετύχει την παραχώρηση πλήθους διαμερισμάτων συμπολιτών μας που έχουν πιστέψει στο όραμα για τις κοινωνικές κατοικίες και προτίθενται να παραχωρήσουν το ακίνητό τους. Η σκέψη της κ. Μεσσήνη, όμως, δεν σταματά στην στέγαση. Σε συζήτηση που είχαμε το Σάββατο, ανέφερε ότι το επόμενο βήμα που σχεδιάζει είναι η προσπάθεια επανένταξης των αστέγων στον κοινωνικό ιστό και γι αυτό τον σκοπό έχει ζητήσει από τον Δήμο της Αθήνας μία μεγάλη έκταση την οποία σκοπεύει να μετατρέψει σε οργανική καλλιέργεια, όπου θα απασχολούνται οι κάτοικοι της πολυκατοικίας. 

Ο Ιησούς των γνωστικών: μία απρόσμενη ανακάλυψη

Ο Ειρηναίος των Λούγδουνων

Η ανακάλυψη των αρχαίων κοπτικών κειμένων στην έρημο της Άνω Αιγύπτου παρουσιάζουν μία εντελώς διαφορετική εικόνα του Ιησού.

Τι είναι ο Κανόνας της Αγίας Γραφής; Ποια βιβλία τον απαρτίζουν; Πως επιλέχθηκαν τα τέσσερα ευαγγέλια από τα πλέον των τριάντα που κυκλοφορούσαν ως έργα των αποστόλων; Ποια ήταν τα κριτήρια της επιλογής και τι εξυπηρετούσαν;

Διαβάζοντας αυτά τα ερωτήματα, κάποιος ίσως σκεφτεί ότι έχουν αποκλειστικά θρησκειολογικό ενδιαφέρον. Το παρόν άρθρο αποσκοπεί στο να δείξει το ότι, αντιθέτως: η επιλογή, ο διαχωρισμός των κανονικών από το σύνολο των πρωτο-χριστιανικών κειμένων, προκειμένου για τον σχηματισμό του Κανόνα του Ορθόδοξου Δόγματος, υπήρξε θεμελιώδης τόσο για τις δομές και το φαντασιακό των κοινωνιών, όσο και για τις σχέσεις τους με την εξουσία –κοσμική και εκκλησιαστική- από τους πρώτους αιώνες της χρονολογίας μας, έως και σήμερα.

Επιστροφή στις ρίζες: η δική μου εμπειρία.

Πλωμάρι του μεσοπολέμου

Σε αυτό το κείμενο θέλω να κάνω μία αναφορά στον τίτλο αυτού του ιστότοπου: τα Πειράματά μου με τον Άλλο Δρόμο, και ειδικότερα στο πείραμά μου που ξεκίνησε πέρυσι στην Λέσβο και που από τα μέσα του Οκτώβρη, εξελίσσεται η δεύτερη φάση του.

Την ερχόμενη Άνοιξη συμπληρώνονται πέντε χρόνια αναζήτησης, ταξιδιού και πειραμάτων -για μένα αυτές οι τελευταίες τρεις λέξεις περικλείουν σχεδόν το ίδιο περιεχόμενο. Πέντε έτη, και καθεμιά από τις μέρες τους μ' έχουν οδηγήσει ολοένα και πιο μακριά από τα αλλοτινά “ιδεώδη” της καριέρας, του τεχνητού περιβάλλοντος, του καθολικού ανταγωνισμού, αλλά και του υλισμού δίχως όρια. Και πιο κοντά στις δικές μου, πραγματικές ανάγκες, στις δικές μου, πραγματικές αλήθειες -αυτές που αναζητώ.

Χρυσή Αυγή: Όταν ο γονιός σταυρώνει το τέκνο, επί σκηνής!

Αυτή είναι η πρώτη και τελευταία φορά που αναφέρομαι στην νέο-ναζιστική οργάνωση –μιας και που αυτός ο καθεστωτικός Φρανκενστάιν μου προκαλούσε πάντοτε αποστροφή. Σήμερα που κατά πως φαίνεται ο τρελός επιστήμονας έχει στήσει όλους τους προβολείς για να σταυρώσει το γέννημα του  σχιζοφρενικού του περάματος, νιώθω πως δεν αντέχω πια την τέτοια αθλιότητα της υποκριτικής και θέλω να φωνάξω: 
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ!

Μία υπερπαραγωγή με αληθινό αίμα. Φρίκη.

Αν θέλουμε να δούμε τι βρίσκεται πίσω από την σκηνή (επί σκηνής είναι μόνο οι ηθοποιοί), τους παραγωγούς, τους συντελεστές και τους σκοπούς τους, θα πρέπει να ξε-ζουμάρουμε από την εικόνα

της θεατρικής σκηνής.

Ταξιδεύοντας στην Τανζανία με σακίδιο (Μέρος 1ο)

Η Αφρική μου χαμογελά.

Tο Νταρ Ες Σαλάμ είναι μία από τις δύσκολες πόλεις της Αφρικής. Δεν έχει την ένοπλη βία του Ναϊρόμπι και του Γιοχάνεσμπουργκ, αλλά δεν είναι η πόλη που θα πάρεις την φωτογραφική σου μηχανή και θα βολτάρεις στους δρόμους, ανέμελα. Η Ντέβια από την Σιγκαπούρη, με την οποία συνταξιδέψαμε με το φέρυ από την Ζανζιβάρη ως εδώ, είχε να διηγηθεί την μία πολύ δυσάρεστη εμπειρία από την πόλη, τις πρώτες κιόλας ώρες της άφιξής της. Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα λεπτά από την ώρα που την είχε αφήσει το ταξί στο λιμάνι, όταν, καθώς κατευθυνόταν προς το εκδοτήριο των εισιτηρίων, κάποιος την έσπρωξε, βίαια, από πίσω, την άρπαξε από τα μαλλιά, και με την απειλή ενός αντικειμένου που πίεσε στα πλευρά της, της ζήτησε τις αποσκευές της. Εκείνη πέταξε στον αέρα όσα δολάρια είχε στην τσέπη της και άρχισε να τρέχει σε πανικό.

Zanzibar Part3 - When I was in paradise!

Τζαμπιάνι, Ανατολική Ακτή, τόπος βγαλμένος από καρτ-ποστάλ!
(roll down to read this post in english)

Jambiani's coast at low tide.

Zanzibar (Part 2) - The Former Slave Market

(κατέβα στο τέλος του αγγλικού κειμένου, για να το διαβάσεις στα ελληνικά)

A depressing monument and a thoughtful tour.

One of the next days, during one of my timeless wanderings through the narrow alleys of Stone Town (Zanzibar Town’ s old city), I came in front of a colonial style building, with a big sign in front of it…

Besides the main entrance was an office, where I bought a ticket which included a guided tour through the “slaves’ chambers”…

My guide, Mohamed, gave me a complete story of what was going on, in his –and the neighboring- countries, over the last five centuries.

Here is a short resume, enriched with some additional info which came out of a quick research on the net:

The Portuguese first explored the west coast of Africa trading largely in gold. They began the transatlantic slave trade when they exported 235 Africans from present day Senegal in 1444. The British joined in the trade in African people some years after (with John Hawkins’ expeditions from 1564). The Spanish were the first Europeans to use enslaved Africans in the New World on islands such as Cuba and Hispaniola. The first enslaved Africans arrived in Hispaniola in 1501.

Sculpture dedicated to the memory of the Slave Trade

At the East Coast, slaves were from the earliest times one of the many 'commodities' exported from Africa to Arabia, Persia, India and beyond. In the 18th century the demand increased considerably and Arab trading caravans penetrated mainland Africa in search of suitable slaves who would be sold in the infamous market of Zanzibar Town. The one I was presently visiting.

In the interior, the Arab traders would often take advantage of local rivalries and encourage powerful African tribes to capture their enemies and sell them into slavery. In this way, men, women and children were exchanged for beads, corn or lengths of cloth. When the Arab traders had gathered enough slaves, sometimes up to a thousand, they returned to the coast. Although the Koran forbade cruelty to slaves, this was frequently ignored on the long journey to Zanzibar:

ZANZIBAR (Part 1)

(Για να διαβάσεις αυτό το άρθρο στα ελληνικά, πήγαινε στο τέλος...) 

Hello everybody! This is me, still alive, still in one piece, calling from Tanzania, East Africa. I am doing well, and trying to get adjusted to this different world and conceive its basic data. Actually, this is not entirely new to me, as this is my second time in this part of the continent. But the first one was a long time ago, back to ‘99. It was a 3-week journey through Kenya (starting from Mombasa) and going through Tanzania, Zanzibar and Kenya again. That experience is what brings me back here again. I have always been remembering of it as an amazing dream. I still remember myself being fascinated. I remember saying that in Africa I saw a “different” sky, I smelled (yet) unknown smellings. I remember saying that it felt like stepping on human kind’ s birthplace. That journey created a unique impression to me, I always felt the place calling me back, until now I was not ready to follow (alone) the call, but now I felt ready!

Landed in Dar Es Salaam, Tanzania, on Wednesday, 22 of May. After two air flights of a total eight-hour duration and a six-hour transit stay in Cairo – thankfully, Christos, my buddy who resides the city, came along with a big bottle of fresh banana & strawberry juice and a big portion of cochary, and stayed with me for most of the time. I landed in Dar at 06.00am, got a taxi to the port and some local money from an ATM to pay for it. The ride took more than an one hour and a half for less than 15 Km. The first huge load of African images. Everyone going to work, on foot, by car, taxi, or bicycle. Many different types of bicycles. Some of them made to be used by the many handicaps. Long lines of huge trees were running both sides of the main road, all the way. Those trees that I have only seen in Africa; 6 or 7 or even more times bigger, in every dimension, than those my eyes are familiar with.

Made it to the port, got a ferry ticket, waited for almost an hour, got in the ferry, and after a while…fell asleep on a chair, exhausted.

Close to the port of Dar

Sailing to Zanzi

Η συνέντευξη για το diabazoume.gr

"...Έχουμε ανατραφεί θεωρώντας θεόσταλτο αυτό τον Τρόπο, τον δρόμο της Ανάπτυξης, της Άνεσης και της Αφθονίας, κι εγώ –ανάμεσα σε πολλούς άλλους- πιστεύω ότι έχει έρθει η ώρα να τον αμφισβητήσουμε· με σκοπό να τον ανανεώσουμε.
Μας το υποδεικνύει ο ολοένα και πιο πιεσμένος/οργισμένος -με αυτόν τον Τρόπο- πλανήτης, αλλά και τα δισεκατομμύρια θύματα της παγκοσμιοποιημένης αδικίας, που είναι θύματα του ίδιου Τρόπου. Μας το υποδεικνύουν και οι δικές μας κοινότητες που, τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν ολοένα και περισσότερο την ανάγκη των ψυχολόγων και των ψυχιάτρων."
Απόσπασμα από την συνέντευξη στο diabazoume.gr

δείτε όλη την συνέντευξη, εδώ