Καμια δημοκρατια, καμια ελευθερια

Είναι κάποιες ώρες που η πραγματικότητα μού φαίνεται πιο συμπαγής, πιο αδιάρρηκτη. Τέτοιες είναι ετούτες οι ώρες.

Παρατηρώ…

Πόσο προσβεβλημένοι νιώσαμε όλοι μας από την απόβαση των ΜΑΤ την προηγούμενη εβδομάδα; Πόσο προσβεβλημένοι νιώθουμε όλοι μας όταν έρχεται η οποιαδήποτε εκ των άνω εξουσία να μας επιβληθεί βίαια; Όμως αλίμονο! Δεν υπάρχει αστική κοινωνία χωρίς αυτή την βίαιη εκ των άνω επιβολή. Και το γιατί το βλέπω κάθε ώρα και λεπτό αυτές τις μέρες στην Λέσβο, την Λέσβο που δεν ανέχτηκε για παραπάνω από 48 ώρες τον βούρδουλα της κεντρικής εξουσίας αλλά που έσπευσε να τον αντικαταστήσει με την ασυδοσία, με τερατώδη βία απέναντι στους πιο αδύνατους. Αυτές τις μέρες στην Λέσβο γίνεται διάφανα καθαρό:

Ο βούρδουλας του «νηφάλιου αφέντη» είναι αναγκαίος!

Είναι αναγκαίος γιατί οι κοινωνίες μας απέχουν πολύ από εκείνο το επίπεδο συνείδησης που ορίζει τις γραμμές της ελευθερίας ανάμεσα στα άτομα, τον αμοιβαίο σεβασμό, την κατανόηση των αρχών που δομούν κοινωνικά σύνολα.

Απευθυνόμενος σ' όσους έχουν ονειρευτεί την αυτοδιάθεση, λέω πως στην Λέσβο σήμερα καταλαβαίνω βαθύτερα ίσως από ποτέ ότι:

Η ελευθερία της αυτοδιάθεσης απαιτεί από τον καθένα ένα ευρύ πεδίο συναίσθησης της ατομικής ευθύνης και η ατομική ευθύνη για να πραγματωθεί χρειάζεται την βαθιά κατανόηση, την διεύρυνση της συνειδητότητας. Η οποιαδήποτε άλλη χαμηλότερη διαβάθμιση της συνειδητότητας, απαιτεί εξουσιαστή για την εκ των άνω χάραξη των όρων και των ορίων των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των ατόμων.

Έτσι, οι άνθρωποι σήμερα, παρ’ ότι διατείνονται για τις δημοκρατικές τους κατακτήσεις, απαιτούν να βρίσκονται υπό τον έλεγχο άλλων ανθρώπων, που κι αυτοί με την σειρά τους έχουν ανάγκη για έλεγχο πάνω στους πρώτους. Ο εξουσιαστής και ο εξουσιαζόμενος μοιράζονται την ίδια μοίρα -αυτήν της αμοιβαίας εξουσιαστικής εξάρτησης. Και δεν υπάρχει καμιά δημοκρατία σ’ αυτό, καμιά ελευθερία.

Η αυτοδιάθεση σήμερα παραμένει προνόμιο κάποιων ελαχίστων, αυτών που έχουν κατακτήσει την βαθιά συναίσθηση της ατομικής ευθύνης. Είναι αυτοί που δεν μπορούν να κυβερνηθούν μα ούτε και να κυβερνήσουν. Παρά μόνο από -και τον- εαυτό τους. Είναι οι ελάχιστοι σήμερα, οι περισσότεροι αύριο, που δείχνουν όμως ποιο είναι το ανθρώπινο πεπρωμένο.

Κατά τα λοιπά...

Κάποιοι κατορθώνουν να δουν ότι στην ρίζα του προσφυγικού βρίσκεται ο Πόλεμος. Η αμέσως επόμενη σκέψη είναι η αναγκαιότητα για τον περιορισμό του. Να πιέσουμε τους μεγάλους να βάλουν στην άκρη τα ανταγωνιστικά συμφέροντα και να ζήσουμε επιτέλους την εν τη γη ειρήνη. Μάταια! Λάθος στόχευση. Ο πόλεμος επιμένει και η εμπειρία της Λέσβου αυτών των ημερών προσφέρει άλλη μια τρανή ένδειξη για το ότι κοιτάμε σε λάθος κατεύθυνση:

Ο πόλεμος δεν έχει τις πηγές του εκεί που πέφτουν οι βόμβες, κάπου εκεί, μακριά, στην Ανατολή.

Ο πόλεμος πηγάζει μέσα.

Στις αδιάκοπες εσωτερικές συγκρούσεις του καθενός. Οι περισσότερες είναι ασυνείδητες, αλλά ορίζουν την ποιότητα των σχέσεων μας και τελικά τις τύχες μας. Στον εξωτερικό κόσμο εκφράζονται με κάθε λογής ανταγωνισμούς, αλλά και με τις αναρίθμητες συνομοταξίες που έχουμε εφεύρει για να διαιρούμε τις κοινότητές μας και να ερχόμαστε σε μεταξύ μας συγκρούσεις. Ιδεολογικές, θρησκευτικές, εθνικές, οπαδικές, ιεραρχικές, ταξικές, κάθε είδους συνομοταξίες, η κάθε μία με τα χαρακτηριστικά της και τα λάβαρα της αντιπαράθεσης με τις άλλες.

Ο εξωτερικός κόσμος είναι η αντανάκλαση του συλλογικού εσωτερικού. Ο πόλεμος είναι η έκφραση των λυσσαλέων εσωτερικών συγκρούσεων σε επίπεδο εθνών και δεν θα απαλλαγούμε απ’ αυτόν ωσότου δούμε την αλήθεια της φύσης του.

Θέλω τέλος να μοιραστώ μαζί σας μια σκέψη που δεν μ αφήνει μέρες τώρα να κοιμηθώ:

Γιατί τόσο μίσος στους φτωχούς;

Αυτών τα συμφέροντα κρίνονται στους πολέμους;

Αυτών οι εταιρείες ληστεύουν τους φυσικούς πόρους του πλανήτη και γεννούν την παγκόσμια εξαθλίωση και αδικία;

Αυτών οι εταιρείες δηλητηριάζουν τον πλανήτη και προκαλούν την Κλιματική Αλλαγή;

Αυτοί επιβάλουν τις παγκόσμιες κυβερνήσεις-μαριονέτες που επιβάλουν στους λαούς τα συμφέροντά τους, με την δύναμη των κεφαλαίων τους και των Μήντια της ιδιοκτησίας τους;

Αυτοί καρπούνται το ήμισυ του παγκόσμιου πλούτου και αφήνουν όλους εμάς τους υπόλοιπους να κονταροχτυπιόμαστε για το άλλο μισό;

Αυτοί διαφθείρουν την Δικαιοσύνη και πλήττουν την συνοχή στις κοινωνίες;

Των φτωχών τα τοξικά ασφάλιστρα υψηλού ρίσκου έφεραν την έκρηξη της φούσκας το 2008 που διέλυσε τις οικονομίες παγκοσμίως και έστειλε στην απόγνωση και την εξαθλίωση το 40% των Ελλήνων;

Γιατί τόσο μίσος στους φτωχούς;

του Δημήτρη Μαμάκου