Η ιστορία κάποιου που άφησε την πόλη, την καριέρα και τους αγαπημένους του, για ν’ αναζητήσει τη ζωή. Η καταγραφή του οδοιπορικού του από τα μονοπάτια των Ιμαλαΐων ως τις μεσαιωνικές πόλεις του Κατμαντού. Από τις εξωτικές παραλίες του ινδικού νότου μέχρι τα ορεινά χωριά του Ταμίλ Νάντου. Στα αγροτοχώρια του Τεράι και στους δρόμους της Καλκούτα. Στις ζούγκλες της Καρνάτακα.
Το χρονικό της γνωριμίας ενός “homo urbanus” με την κουλτούρα του δρόμου και των ταξιδευτών· με την πνευματικότητα της Ανατολής· με τη νηφάλια παρατήρηση. Η απόπειρα της αποτύπωσης των συναισθημάτων της πρώτης του πορείας δίχως προκαθορισμένο σκοπό. Η καταγραφή της διαδρομής ανάμεσα στο βίωμα του απόλυτου αδιεξόδου και στην αυτοψία του άπειρου των εναλλακτικών. Το χρονικό μιας συνεχώς παρούσας εσωτερικής διεργασίας, μιας περιπέτειας διανοητικών συσχετισμών, που βάζει στο στόχαστρο τον εγωισμό και τελικά αλλάζει τον κόσμο...
Τον τρόπο που εκείνος τον κοιτά.
Αυτό το βιβλίο τυπώθηκε σε χαρτί που προέρχεται από δάση πιστοποιημένα για την πλήρη συμμόρφωσή τους με τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές προδιαγραφές κατά FSC.
Το 50% των καθαρών εσόδων από την πώληση του βιβλίου των δύο πρώτων εκδόσεων έχουν διατεθεί στις οργανώσεις Rainforest Conservation Fund & Waldorf Association Hellas
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΜΑΚΟΣ γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Σπούδασε μαθηματικά στην ίδια πόλη και δραστηριοποιήθηκε στον χώρο του εμπορίου και των επιχειρήσεων. Το 2009 τα άφησε όλα πίσω του και ταξίδεψε στο Νεπάλ και την Ινδία. Το ημερολόγιο της πεντάμηνης περιπλάνησής του εκδόθηκε με τον τίτλο νομαδικόν: ημερολόγιο δρόμου (2012 δύο αυτό-εκδόσεις, 2014 Εστία, 2020 αυτό-έκδοση). Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την φυσική καλλιέργεια της ελιάς και με την συγγραφή ενός graphic novel με θέμα το προσφυγικό δράμα.
"Από τα οβάλ γραφεία των συνεδριάσεων έχω βρεθεί πια στην Λέσβο και καλλιεργώ βιολογικά την ελιά. Θέλω να γιατρέψω την γη από τα χημικά. τον νου και το κορμί μου από την χρόνια παραλυσία των τσιμεντένιων ενυδρίων και των θεών τους."
από συνέντευξη στο περιοδικό Andro
Το Εκδοτικό Ταξίδι, μέχρι σήμερα:
- 1η έκδοση, Φεβρουάριος 2012.
- 2η έκδοση, Ιούνιος 2012.
- 3η έκδοση: Οι ιστορικές Εκδόσεις της Εστίας «υιοθετούν» το νομαδικόν, Σεπτέμβριος 2014.
- 4η έκδοση, Νοέμβριος 2020
Μπορείτε να παραγγείλετε το Νομαδικόν σε όλα τα ηλκτρονικά και μη βιβλιοπωλεία
Κεντρική διάθεση Βιβλιοπωλείο Παρ' Ημίν Τζανακάκης, Τρικούπη Χαρίλαου 11Α, Αθήνα
τηλ. 210 3811201
ή με ένα κλικ εδώ
Είπαν / έγραψαν για το νομαδικόν:
“Ξεκίνησα να διαβάζω το νομαδικόν ένα βράδυ, κι αν εξαιρέσεις ελάχιστες ώρες αφιερωμένες –αναγκαστικά- στον ύπνο, το άφησα από τα χέρια μου 325 σελίδες μετά, όπου βρίσκεται και η τελευταία του σελίδα”
Νεκτάριος Παπασπύρου - books.matia.gr
Ομολογώ πως ενώ διάβαζα, ήμουν ταυτόχρονα και παρατηρητής του εαυτού μου ως αναγνώστη. Δεν θα έπεφτα έτσι εύκολα. Δεν θα παραδινόμουν άνευ όρων στο «ταξίδι». Κάτι με ενοχλούσε στην αρχή. Κάτι με κρατούσε από τον ενθουσιασμό, κι ενώ διάβαζα ψαχούλευα να βρω τι μου φταίει. Διαπίστωσα ότι η εκτενής περιγραφή λεπτομερειών που δεν προσδίδουν κάτι στην ιστορία με κούραζε. Ωστόσο, αυτές οι λεπτομέρειες μειώνονταν όσο το ταξίδι προχωρούσε, ώσπου πλέον έφτασα να ρουφάω κάθε γραμμή της σελίδας, κάθε λέξη της, σαν τη σάλτσα που έχει απομείνει στο πιάτο μετά από ένα απολαυστικό γεύμα που δεν θες να πάει τίποτα χαμένο. Σαν ο συγγραφέας στην πορεία του ταξιδιού του (στα διάφορα μέρη αλλά πάνω απ’ όλα στον ίδιο του τον εαυτό) να ξυπνούσε, να συνειδητοποιούσε. Η αλλαγή στον τρόπο σκέψης καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού αποτυπώνεται στον τρόπο γραφής του συγγραφέα στην αρχή, στη μέση και στην ολοκλήρωση του βιβλίου κι αυτό με εντυπωσίασε. Με κέρδισε.
Τατιάνα Κατσίνα, στο Απ/Όλα μεSOS:
Παιδί της πόλης και ο αφηγητής, φοβάται. Αλλά προσαρμόζεται και συνεχίζει. Δίχως πυξίδα. Δίχως καβάτζα. Στα κουτουρού και μαθαίνοντας. “Πόση ώρα έχω να δω άνθρωπο; Γιατί είμαι μόνος; Τι δουλειά έχω εδώ πάνω;” μονολογεί ζαλισμένος με το σακίδιο πεσμένο στις λάσπες, έτοιμος να τα φτύσει. Τελικά καλύτερα έτσι ή “στην Αθήνα… στα νυχτερινά της κέντρα. Στις διακοσμήσεις που έχουν κοστίσει περιουσίες, στριμωγμένος ανάμεσα σε μια θάλασσα ομοίων, νωθρός, εξαντλημένος από το βάρος περίπλοκων και ανήσυχων σκέψεων, πειθήνια υποταγμένος σε έναν ανθρωποφάγο κώδικα του δήθεν καθωσπρέπει. Αβοήθητος, μελαγχολικός, διψασμένος για μια ικανοποίηση που δεν λέει να ζυγώσει”;
Όχι. Καλύτερα εκεί, κάτω από τα τεράστια δέντρα.
Ηλίας Κολοκούρης - Protagon.gr
No comments:
Post a Comment