ZANZIBAR (Part 1)

(Για να διαβάσεις αυτό το άρθρο στα ελληνικά, πήγαινε στο τέλος...) 

Hello everybody! This is me, still alive, still in one piece, calling from Tanzania, East Africa. I am doing well, and trying to get adjusted to this different world and conceive its basic data. Actually, this is not entirely new to me, as this is my second time in this part of the continent. But the first one was a long time ago, back to ‘99. It was a 3-week journey through Kenya (starting from Mombasa) and going through Tanzania, Zanzibar and Kenya again. That experience is what brings me back here again. I have always been remembering of it as an amazing dream. I still remember myself being fascinated. I remember saying that in Africa I saw a “different” sky, I smelled (yet) unknown smellings. I remember saying that it felt like stepping on human kind’ s birthplace. That journey created a unique impression to me, I always felt the place calling me back, until now I was not ready to follow (alone) the call, but now I felt ready!

Landed in Dar Es Salaam, Tanzania, on Wednesday, 22 of May. After two air flights of a total eight-hour duration and a six-hour transit stay in Cairo – thankfully, Christos, my buddy who resides the city, came along with a big bottle of fresh banana & strawberry juice and a big portion of cochary, and stayed with me for most of the time. I landed in Dar at 06.00am, got a taxi to the port and some local money from an ATM to pay for it. The ride took more than an one hour and a half for less than 15 Km. The first huge load of African images. Everyone going to work, on foot, by car, taxi, or bicycle. Many different types of bicycles. Some of them made to be used by the many handicaps. Long lines of huge trees were running both sides of the main road, all the way. Those trees that I have only seen in Africa; 6 or 7 or even more times bigger, in every dimension, than those my eyes are familiar with.

Made it to the port, got a ferry ticket, waited for almost an hour, got in the ferry, and after a while…fell asleep on a chair, exhausted.

Close to the port of Dar

Sailing to Zanzi

Zanzibar Town

Intro

Approaching the Zanzibar coast by boat is an experience! Dense tropical nature combined with colonial, Arabic and African architecture. And all that as a background to a purple blue sea water. Zanzibar – the wonder island. Has been a meeting point of many cultures, with Arabic, Indian and Swahili being the most significant. The island has also been a hub for slavery, spices and, for the last decades,.. heroin. 
Τhe weather is hot but does not exceed 30-32^oC; and so wet! 
Zanzibar administratively belongs to Tanzania, but consider itself independent. It has its own governor, and as soon as I arrived at the port, they issued me a visa (30 days – at about 20$) and they checked for Yellow Fever vaccination certificates. 
I was picked up by Stacey, the English girl who would be my Couchsurfing host for the first 2 days and William, the Australian guy who was also hosted in her place. Stacey has been living and working in Zanzibar for the last one year, as a travelling agent, and William has been travelling from north Egypt down here, for the last 9 months. I spent the next 2 days with them. We ate at some well hidden places for the locals, met people, swam and drunk some cheap local Conyagki (kind of some minimum quality rum) on a palm-tree-full beach. 
William’ s favorite moto was : “life’ s hard”…

Zanzibar town

Zanzibar Town

link here to download the entire gallery

People

When still on the beach, a local guy, named Sahidi (or something close to that), knew Stacey, and joined our company. He drunk the Conyagki we offered him (one portion is a plastic bag of 75ml) all at once!
I was very interested about William’ s route through half of the east part of Africa and made him a lot of questions. He said the weather was hot but dry (until he reached Kenya), and thus bearable. The biggest trouble to his trip, he said, was… the people. They have been “unfriendly” in most cases. Trying always to overcharge him like 3 or 4 times up the “local price” and cheat him in any transaction. And as he was getting to details, he started being kind of tempered and the f-word was more and more included in his speech. 
At some point, Sahidi interrupted and started saying -in the beginning-, but shouting afterwards:

“You are UMBUZI! And “UMBUZI” was quite emphasized. Stacey, later explained “umbuzi” is something like arrogant, offensive and filled with bad energy, all together included within this one word.
Sahidi carried on… “If you are Umbuzi, then people are Umbuzi to you. If you are Umbuzi, then everyone comes Umbuzi to you. And they want to cheat you and overcharge you and whatever. Some of you come from England or the States or Australia like you, and they feel like they come from a big country and come Umbuzi”.
William, who was also shouting now, replied that no matter who you are, no matter what your attitude can be, you will be cheated anyway and almost every time. Because of the white color of the skin he said, and Stacey moved her head in the way of showing agreement to his sayings. He only excluded Sudan. He said he found unexpected hospitality there. He spoke about almost everyone inviting him to his house to spend the night and share the family dinner.

And I kept on thinking…Why is it like that? Is it only the obvious answer: white skin, plenty of money - black skin, rough fate? Or is it something more? Deeper, maybe.
But enough with “Why”. Τhey say that It kills poetry.
Even though my reason was telling me William and Stacey were right, I felt very “close” to the truth of that “If you are Umbuzi, everyone comes Umbuzi to you”.
In a universal perception, though…

Just a few low-budget travelling tips

Costs and Money

Local currency is Tanzanian Shielings (Tsh), but visa fee or ferry ticket and some other fees will be asked from you strictly in USD, so you ‘d better curry some from home. As I was informed, this is not the cheapest place on earth. If you are planning a trip on a shoestring budget (10-15USD or less per day), then do not come here. Go to Southeast Asia. A simple vegetarian meal in a tavern for locals, costs something like 5.000Tsh, which is equivalent to more than 2,5euros. The same meal in a proper restaurant goes up to 6-7euros, while the cheapest B&B (bed & breakfast) in Zanzibar Town (zanzibardormlodge@yahoo.com) goes up 11USD and the fast-ferry to Zanzibar (less than to hours sailing) will cost you 35USD. And all this refers to super low season. From August and on prices go much higher.

Food

Up-scale (risk takers could also try others) local taverns offer 3-4 different types of rice (plain, Indian Biryani, Chinese and mixed) with several types of sauces cooked with beef, seafood, beans, coconut, curry and many more. And you can combine this with a piece of roasted chicken or fish and two or three different types of bread, like Indian Chapati, round brads & donut-like bread. What is remarkable about local food is that it contains almost not at all animal fat. Even green fat is not widely used. You will very soon watch your belt’ s holes give their place one to another, if you stick on local places for your meals. All around Stone Town and especially close to fancy hotels you can find some good European style or Indian and Chinese style restaurants which serve main dishes for 10.000-15000Tsh.

Attention: eating seafood in every evening’ s Forodhani Gardens feast is not recommended , during low-season (March to August), as these stalls that are full of grilled prawns, octopus, fish and more, do never sell out, so what they do is having every evening the same stuff, over their long tables!

Myself in this new “habitat”!

I only spent six days in Zanzibar Town, six difficult days, I can say. I had to confront the usual combination of mosquitoes, touts, bad stomach, weakness and high levels of humidity. It felt unsafe and awkward. As always. But this is only “the first moments out of the boat”…

The feeling of being sole and exposed to all of the dangers of “the open sea” (or real world). But it goes away quickly – every experienced traveler knows this.

And only then the real trip begins.

In water, and if you deserve it, on it…

So long for now. Stay in touch.

And don’ t forget:

“Hakuna Matata” (Don’ t worry – be happy in Kiswahili)

Written by

Dimitris Mamakos / www.nomadikon.com /

https://www.facebook.com/dimitris.mamakos.3?ref=tn_tnmn

May & June2013

Γεια και χαρά σε όλους! Να ‘μαι πάλι· σώος και αβλαβής, στην Τανζανία της Ανατολικής Αφρικανικής Ακτής. Βρίσκομαι στην φάση που προσπαθώ να προσαρμοστώ σε αυτόν τον διαφορετικό κόσμο και να αντιληφθώ τους βασικούς του κώδικες. Βασικά, όλο αυτό δεν μου είναι εντελώς καινούριο, αφού αυτή είναι η δεύτερη φορά που βρίσκομαι σε αυτό το τμήμα της Αφρικανικής ηπείρου. Όμως η πρώτη ήταν αρκετό καιρό πριν, το ’99. Ήταν ένα ταξίδι τριών εβδομάδων, που ξεκίνησε από την Μομπάσα της Κένυας, συνεχίστηκε στην Τανζανία και την Ζανζιβάρη, για να ολοκληρωθεί ξανά στην Μομπάσα. Εκείνη η εμπειρία είναι που με ξαναφέρνει εδώ. Την θυμόμουν πάντα σαν ένα υπέροχο όνειρο. Ακόμη θυμάμαι τον εαυτό μου να είναι ενθουσιασμένος. Με θυμάμαι να λέω πως στην Αφρική είδα έναν αλλιώτικο ουρανό, ότι εκεί μύρισα μυρωδιές που ως τότε μου ήταν άγνωστες. Με θυμάμαι να λέω ότι ένιωσα ότι αυτός ο τόπος είναι  η «γενέτειρα του είδους των ανθρώπων». Εκείνο το ταξίδι μου είχε σχηματίσει μοναδική εντύπωση, ένιωθα πάντα τον τόπο να με καλεί ξανά κοντά του, μέχρι πρόσφατα δεν ήμουν έτοιμος να ακολουθήσω (μόνος) το κάλεσμα, όμως τώρα αυτό άλλαξε.

Προσγειώθηκα

Στο Νταρ Ες Σαλάμ της Τανζανίας, την Τετάρτη, στις 22 Μαίου. Έπειτα από δύο πτήσεις συνολικής διάρκειας οκτώ ωρών και μία εξάωρη αναμονή στο αεροδρόμιο του Καΐρου – ευτυχώς ήρθε ο Χρήστος, ο φίλος που μένει μόνιμα στο Κάιρο, με ένα μεγάλο μπουκάλι φρέσκου χυμού μπανάνας και φράουλας και με μία δυνατή μερίδα cochary, και περάσαμε την περισσότερη ώρα παρέα.

Προσγειώθηκα στο Νταρ στις έξι το ξημέρωμα, πήρα ένα ταξί για το λιμάνι και τράβηξα από ένα ΑΤΜ λίγο ντόπιο συνάλλαγμα για να πληρώσω την κούρσα. Η διαδρομή διήρκησε περισσότερο από μιάμιση ώρα για λιγότερο από 15 χιλιόμετρα.

Η πρώτη μεγάλη δόση εικόνων Αφρικής.

Η ώρα που όλοι πήγαιναν στις δουλειές· με τα πόδια, με όχημα ή με ποδήλατο. Πολλοί διαφορετικοί τύποι ποδηλάτων. Κάποιοι σχεδιασμένοι για άτομα με αναπηρίες, που είναι αρκετά. Μακριές γραμμές από πελώρια δέντρα έτρεχαν κατά μήκος του δρόμου, και στα δύο ρεύματα, καθ’ όλη την διαδρομή. Από εκείνα τα δέντρα που μόνο στην Αφρική έχω δει. Έξι ή εφτά ή ακόμα περισσότερες φορές μεγαλύτερα, σε κάθε διάσταση, από αυτά που έχουν συνηθίσει να βλέπουν τα μάτια μου.

Έφτασα στο λιμάνι, έβγαλα ένα εισιτήριο για το φέρυ, περίμενα για καμιά ώρα, μπήκα στο φέρυ, κι έπειτα από λίγο… έσβησα πάνω σε μια καρέκλα, εξαντλημένος.

Η πόλη της Ζανζιβάρης

Η προσέγγιση της πόλης της Ζανζιβάρης, δια θαλάσσης, είναι μία εμπειρία! Πυκνή τροπική βλάστηση συνδυασμένη με αποικιοκρατική, Αραβική και Αφρικανική αρχιτεκτονική, και όλο αυτό βαλμένο σαν φόντο στα πρασινογάλαζα νερά του Ινδικού.

Ζανζιβάρη – το νησί των θαυμάτων. Έχει υπάρξει σημείο συνάντησης πολλών πολιτισμών, με τον Αραβικό, τον Ινδικό και τον Σουαχίλι, να αποτελούν τους πιο σημαντικούς. Το νησί έχει ακόμα υπάρξει κέντρο διακίνησης σκλάβων, μπαχαρικών και τις τελευταίες δεκαετίες,.. ηρωίνης. Ο καιρός είναι θερμός, αλλά δεν ξεπερνά τους 30-32^οC· έχει όμως φοβερή υγρασία!

Η Ζανζιβάρη, αν και ανήκει στην Τανζανία, θεωρείται ανεξάρτητο κρατίδιο, έχει δικό της κυβερνήτη, και στο λιμάνι μου εξέδωσαν βίζα (30 μέρες – περίπου 20$) και μου έκαναν έλεγχο για πιστοποιητικό εμβολίου για κίτρινο πυρετό.

Από το λιμάνι με μάζεψαν η Στέισυ, η αγγλίδα που θα με φιλοξενήσει στα πλαίσια του Couchserfing, τις πρώτες δύο μέρες. Μαζί της ήταν και ο Ουίλιαμ, ένας Αυστραλός που φιλοξενείται επίσης από την Στέισυ, που ζει και εργάζεται στο νησί ως ταξιδιωτική πράκτορας τον τελευταίο ένα χρόνο. Ο Ουίλιαμ ταξιδεύει τους τελευταίους εννέα μήνες, ξεκινώντας από την Αίγυπτο μέχρι κι εδώ που τον συνάντησα.

Πέρασα τις επόμενες δύο μέρες μαζί τους. Με πήγαν στις ταβέρνες των ντόπιων, γνωρίσαμε κόσμο, κολυμπήσαμε και ήπιαμε μπόλικο Conyagki (φτηνό, ντόπιο αλκοολούχο) σε μία παραλία γεμάτη με φοίνικες.

Η αγαπημένη ατάκα του Ουίλιαμ ήταν το “Η ζωή είναι σκληρή»…

Οι άνθρωποι

Όταν είμαστε ακόμα στην παραλία, ένας ντόπιος με τ’ όνομα Σαΐντι (ή κάτι παρόμοιο), γνώριζε την Στέισυ κι ήρθε κοντά μας. Ήπιε το Conyagki (μία μερίδα είναι μία πλαστική συσκευασία των 75ml), που του προσφέραμε, με μια ρουφηξιά!

Είχα ενδιαφέρον για το ταξίδι του Ουίλιαμ, που είχε διασχίσει την μισή Ανατολική Αφρική και του έκανα πολλές ερωτήσεις. Εκείνος έλεγε ότι συνάντησε πολύ ψηλές θερμοκρασίες, αλλά όχι υγρασίες –μέχρι που έφτασε στην Κένυα- οπότε ο καιρός ήταν ανεκτός. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που συνάντησε στο ταξίδι του ήταν… οι άνθρωποι. Υπήρξαν «όχι φιλικοί» στις περισσότερες περιπτώσεις. Προσπαθούσαν πάντοτε να τον χρεώνουν τρεις ή τέσσερις φορές πάνω από τις αντίστοιχες τιμές των ντόπιων και να τον κλέψουν στην κάθε συναλλαγή. Κι όσο θυμόταν κι έμπαινε σε λεπτομέρειες, φαινόταν να ερεθίζεται και η γ-λέξη έμπαινε όλο και περισσότερο στον λόγο του.

Κάποια  στιγμή, ο Σαΐντι διέκοψε και άρχισε να λέει –στην αρχή-, μα φωνάζοντας αργότερα:

Είσαι “Umbuzi”! Και σ’ αυτό το Umbuzi έδινε μεγάλη έμφαση. Η Στέισυ εξήγησε αργότερα ότι αυτός που είναι υπερόπτης, προσβλητικός και γεμάτος με αρνητική ενέργεια ονομάζεται με μία λέξη: Umbuzi.

Ο Σαΐντι συνέχιζε… «Αν είσαι Umbuzi, τότε και ο κόσμος είναι Umbuzi προς εσένα. Αν είσαι Umbuzi, τότε όλοι έρχονται Umbuzi σ’ εσένα. Και θέλουν να σε κλέψουν και να σε χρεώσουν ό,τι να ‘ναι και οτιδήποτε άλλο. Κάποιοι έρχεστε από την Αγγλία ή τις ΗΠΑ ή την Αυστραλία, όπως εσύ, και νιώθουν πως έρχονται από μία μεγάλη χώρα και έρχονται Umbuzi, ακριβώς όπως εσύ.»

Ο Ουίλιαμ, που τώρα φώναζε κανονικά, απάντησε πως δεν έχει καμία σημασία το ποιος είσαι και από πού έρχεσαι και το πώς συμπεριφέρεσαι. Θα σε εξαπατήσουν έτσι κι αλλιώς, σχεδόν σε κάθε συναλλαγή. Γιατί το δέρμα σου έχει αυτό το λευκό χρώμα, είπε, και η Στέισυ κούνησε το κεφάλι της με τρόπο που επιβεβαίωνε αυτό που μόλις είχε ακούσει. Εκείνος συνέχισε εξαιρώντας μόνο το Σουδάν. Είπε ότι συνάντησε απροσδόκητη φιλοξενία εκεί. Σχεδόν το κάθε πρόσωπο που συνάντησε προσφέρθηκε να τον φιλοξενήσει στο σπίτι του και να μοιραστεί το οικογενειακό δείπνο μαζί του.

Κι εγώ δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι… γιατί να είναι έτσι τα πράγματα; Η απάντηση είναι η προφανής; Λευκό δέρμα, μπόλικο χρήμα – μαύρο δέρμα, δύσκολη μοίρα. Ή μήπως είναι κάτι περισσότερο; Βαθύτερο, ίσως;

Αρκετά όμως με τα «γιατί;»

Το «γιατί;» σκοτώνει την ποίηση, έτσι δεν λένε;

Ακόμα, όμως, κι αν η λογική μου, μου έλεγε ότι ο Ουίλιαμ και η Στέισυ είχαν δίκιο, εγώ ένιωθα πολύ «κοντά» στην αλήθεια αυτού του «Αν είσαι Umbuzi, τότε όλοι έρχονται Umbuzi σ’ εσένα». Μέσα από μία συμπαντική θεώρηση, όμως.

Η αφεντιά μου, σε αυτό το νέο περιβάλλον!

Στην πόλη της Ζανζιβάρης έμεινα έξι μέρες, έξι δύσκολες μέρες, πρέπει να ομολογήσω. Είχα να αντιμετωπίσω τον συνήθη συνδυασμό των κουνουπιών, των κολαούζων, των στομαχικών διαταραχών, του αισθήματος της κακοδιαθεσίας και αυτή την απίστευτη υγρασία. Ένιωθα παράξενα και ανασφαλής. Όπως πάντα, αλλά αυτές είναι μόνο οι πρώτες ώρες «μακριά από την βάρκα»…

Το αίσθημα του να βρίσκεσαι μόνος, εκτεθειμένος στα στοιχεία της «ανοικτής θάλασσας» (ή του πραγματικού κόσμου). Όμως φεύγει γρήγορα – ο κάθε πεπειραμένος ταξιδιώτης το γνωρίζει αυτό.

Και μόνο τότε αρχίζει το ταξίδι.

Μέσα στο νερό, ή αν το αξίζεις, πάνω του…

Σας αφήνω για την ώρα. Μην χαθείτε.

Και μην ξεχνάτε:

“Hakuna Matata” (μην ανησυχείς – να είσαι χαρούμενος/η, στα Σουαχίλι)

κείμενο και φωτογραφίες,
του Δημήτρη Μαμάκου
περισσότερα για τον Δημήτρη, εδώ 
συνδεθείτε μαζί του στο facebook, εδώ 
ακολουθήστε τον σύνδεσμο για να δείτε όλες τις φώτο.

Just a few low-budget travelling tips

Costs and Money

Local currency is Tanzanian Shielings (Tsh), but visa fee or ferry ticket and some other fees will be asked from you strictly in USD, so you ‘d better curry some from home. As I was informed, this is not the cheapest place on earth. If you are planning a trip on a shoestring budget (10-15USD or less per day), then do not come here. Go to Southeast Asia. A simple vegetarian meal in a tavern for locals, costs something like 5.000Tsh, which is equivalent to more than 2,5euros. The same meal in a proper restaurant goes up to 6-7euros, while the cheapest B&B (bed & breakfast) in Zanzibar Town (zanzibardormlodge@yahoo.com) goes up 11USD and the fast-ferry to Zanzibar (less than to hours sailing) will cost you 35USD. And all this refers to super low season. From August and on prices go much higher.

Food

Up-scale (risk takers could also try others) local taverns offer 3-4 different types of rice (plain, Indian Biryani, Chinese and mixed) with several types of sauces cooked with beef, seafood, beans, coconut, curry and many more. And you can combine this with a piece of roasted chicken or fish and two or three different types of bread, like Indian Chapati, round brads & donut-like bread. What is remarkable about local food is that it contains almost not at all animal fat. Even green fat is not widely used. You will very soon watch your belt’ s holes give their place one to another, if you stick on local places for your meals. All around Stone Town and especially close to fancy hotels you can find some good European style or Indian and Chinese style restaurants which serve main dishes for 10.000-15000Tsh.

Attention: eating seafood in every evening’ s Forodhani Gardens feast is not recommended , during low-season (March to August), as these stalls that are full of grilled prawns, octopus, fish and more, do never sell out, so what they do is having every evening the same stuff, over their long tables!

Comming with the next post...

A scary monument.

East Coast - a piece of paradise.