Χρυσή Αυγή: Όταν ο γονιός σταυρώνει το τέκνο, επί σκηνής!

Αυτή είναι η πρώτη και τελευταία φορά που αναφέρομαι στην νέο-ναζιστική οργάνωση –μιας και που αυτός ο καθεστωτικός Φρανκενστάιν μου προκαλούσε πάντοτε αποστροφή. Σήμερα που κατά πως φαίνεται ο τρελός επιστήμονας έχει στήσει όλους τους προβολείς για να σταυρώσει το γέννημα του  σχιζοφρενικού του περάματος, νιώθω πως δεν αντέχω πια την τέτοια αθλιότητα της υποκριτικής και θέλω να φωνάξω: 
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ!

Μία υπερπαραγωγή με αληθινό αίμα. Φρίκη.

Αν θέλουμε να δούμε τι βρίσκεται πίσω από την σκηνή (επί σκηνής είναι μόνο οι ηθοποιοί), τους παραγωγούς, τους συντελεστές και τους σκοπούς τους, θα πρέπει να ξε-ζουμάρουμε από την εικόνα

της θεατρικής σκηνής.
Για να ερμηνεύσουμε τα ντόπια φαινόμενα, θα πρέπει πρώτα να παρατηρήσουμε προσεκτικά τα παγκόσμια, καθώς η παγκοσμιοποίηση φαίνεται πως είναι πλέον μία πραγματικότητα σε όλα τα επίπεδα.

Ας στραφούμε στην αμερικανική πραγματικότητα, αφού η κοινωνία των ΗΠΑ είναι ο δοκιμαστικός σωλήνας απ’ όπου στο σήμερα ξεπηδούν τα κοινωνικά-οικονομικά-πολιτικά μοντέλα δομών των παγκόσμιων κοινωνιών του αύριο. Στις ΗΠΑ λοιπόν παρατηρούμε ότι τρεις –μόνο- οίκοι από την παγκόσμια οικονομική ελίτ, οι Ρόθτσαϊλντ, οι Μόργκαν και οι Ροκφέλερ έχουν κατορθώσει να παρεισφρήσουν και να ελέγξουν (είτε άμεσα, μέσω εταιρειών της ιδιοκτησίας τους, είτε έμμεσα, μέσω ιδρυμάτων που ελέγχουν) τα νευραλγικά κέντρα του συνόλου σχεδόν των κοινωνικών εκδηλώσεων. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε τον έλεγχο της κεντρικής ομοσπονδιακής τράπεζας απ’ όπου χρηματοδοτείται το αμερικανικό κράτος, το κρατικό συμβούλιο για την παιδεία και τους εταιρικούς κολοσσούς που διαχειρίζονται την ορυκτή ενέργεια και τα βασικά διατροφικά είδη.

Από αυτή την θέση ισχύος, και με την διακήρυξη της «Οικονομικής Κρίσης» το 2008, οι παγκόσμιες οικονομικές ελίτ εξαπέλυσαν κατά μέτωπο επίθεση εναντίον των κοινωνιών. Το κίνητρο είναι αυτό που ήταν πάντα. Ο καθολικός έλεγχος* (Η σχετική υποσημείωση στο τέλος του κειμένου είναι σημαντική). Στις παραγωγικές δομές, η επίθεση γίνεται κάτω από την σημαία της «Αναγκαίας Εσωτερικής Υποτίμησης για την Δημοσιονομική Εξυγίανση» και μεταφράζεται ως μία βίαιη και, σε άμεσο χρόνο, υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου, μέσα από την κατάλυση του κοινωνικού κράτους και την κατάλυση εργασιακών κατακτήσεων που πέτυχαν οι λαοί, στην σύγχρονη ιστορία, με τους κοινωνικούς τους αγώνες. Στον τομέα της οικολογίας, η επίθεση γίνεται στο όνομα της «μονόδρομης και με κάθε κόστος ανάπτυξης, για την αντιμετώπιση της ύφεσης», ενώ στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γίνεται στο όνομα της «συλλογικής ασφάλειας» που –τελευταία- απειλείται από το φαινόμενο της «τρομοκρατίας», που υποτίθεται ότι η έξαρσή του συνδέεται με την πραγματικότητα της ύφεσης. Τέλος η επίθεση επιφέρει την μαζική καταλήστευση του πραγματικού πλούτου, της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών μέσα από την αδυναμία εξυπηρέτησης ενυπόθηκων δανείων, που μοιραία δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, λόγω της τεχνικής ύφεσης.

Η επίθεση επιδιώκει την επιτυχία της με διαφορετικά μέσα σε κάθε κοινωνία, προσαρμοζόμενη στην εκάστοτε εθνική κουλτούρα. Στην Αμερική, που τα μοντέλα προηγούνται χρονικά μερικές δεκαετίες, θερίζονται οι πρώτοι καρποί: η παγκόσμια αυτοκρατορία αριθμούσε στους κόλπους της, το 2010, περισσότερους από σαράντα εκατομμύρια φτωχούς αμερικανούς, οι οποίοι αν θελήσουν να επιδιώξουν την διαφοροποίηση της θέσης τους, έχουν την «δημοκρατική διέξοδο» που στην αμερικανική πολιτική σκηνή εξαντλείται μεταξύ δύο! κομματικών επιλογών, που έχουν και συναφείς ιδεολογικές αποχρώσεις! Στην Ευρώπη το έδαφος δεν είναι τόσο λειασμένο, αφ’ ενός. Η Ευρώπη έχει πολιτική ιστορία, αφ’ εταίρου. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την επίθεση των παγκόσμιων οικονομικών ελίτ, ο πιο επικίνδυνος εχθρός της, ίσως όμως και ο μοναδικός, θα ήταν ένα στιβαρό, ενιαίο κοινωνικό μέτωπο απέναντί της. Έτσι, το ένα θεμελιώδες στρατηγικό στοιχείο της επίθεσης είναι η προσπάθεια για την διάλυση της ενότητας των κοινωνικών μετώπων. Ένα δεύτερο είναι το διαχρονικό και δοκιμασμένο (από την δεκαετία του ’30) στοιχείο της προπαγάνδας του φόβου (και της απειλής). 

Αυτή είναι, πολύ χοντρικά, η παγκόσμια σημερινή εικόνα. Αυτή είναι, πολύ χοντρικά, και η εικόνα στην Ευρώπη. Οι οικονομικές ελίτ επιχειρούν να συμπιέσουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, με αποφάσεις που λαμβάνονται από τα θεσμικά και πολιτικά όργανα που ελέγχουν, βασίζοντας την επιχείρηση αυτή στα θεμέλια της φοβικής προπαγάνδας και στην –με κάθε μέσο- προσπάθεια διάσπασης της ενότητας των ευρωπαϊκών κοινωνικών μετώπων. Η αλήθεια είναι πως μέχρι στιγμής, τα πάνε πολύ καλά.  

Πάμε τώρα στα κατ’ οίκον μας επιμέρους, στην ελληνική ιδιαιτερότητα.

Η στρατηγική των οικονομικών ελίτ περνά μέσα από την διατήρηση και την ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι μέσα από την διάσπασή της** (Η σχετική υποσημείωση στο τέλος του κειμένου είναι σημαντική).  

Η Ελλάδα, τον Μάρτη του ’10, και εν’ μέσω της εξελισσόμενης επίθεσης των ελίτ, συνιστούσε επιπλέον και συστημικό κίνδυνο γι αυτή την Ένωση. Απειλούσε την ξεκάθαρη στρατηγική γραμμή των ελίτ. Η χώρα έπρεπε το δίχως άλλο να απολέσει την όποια πολιτική της κυριαρχία είχε εκείνες της μέρες, έως ότου –το λιγότερο- πάψει να συνιστά συστημικό κίνδυνο για την νομισματική και κατά προέκταση πολιτική ένωση των Ευρωπαϊκών κρατών. Θα έπρεπε να εξασφαλιστεί για την Ελλάδα ένα πολιτικό σκηνικό, ένα καθεστώς, που θα εφαρμόζει επακριβώς τις επιταγές των αποφάσεων των ευρωπαϊκών οργάνων, ένα καθεστώς που θα καταλύει πλήρως κάθε διάσταση της αυτονομίας, κάθε διάσταση λαϊκής κυριαρχίας. Τα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων θα έπρεπε να έχουν τον απόλυτο έλεγχο της χώρας και για άλλο ένα λόγο ύψιστης στρατηγικής σημασίας –προφανώς και πάλι αναφέρομαι στα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ και στα παιχνίδια της κυριαρχίας τους: Σε αυτό το πλαίσιο πάντα, έχει εδώ και καιρό αποφασιστεί (έχει γραφτεί πολλές φορές στον ευρωπαϊκό τύπο) ότι η Ευρώπη στοχεύει στην ενεργειακή της απεξάρτηση από την Ρωσία. Το σχέδιο υποδεικνύει ότι η απαραίτητη ενέργεια για την εν λόγω απεξάρτηση θα εξασφαλιστεί από αζέρικο αέριο, το οποίο ελέγχεται πλήρως από αμερικανικές εταιρείες και θα περάσει στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας, Ελλάδας και Ιταλίας. Η γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας, σήμερα, είναι πολύ μεγάλη για να επιτρέπει την όποια αυτονομία της –τερτίπια αυτονομίας τύπου «Συμφωνία Μπουργάς-Αλεξανδρούπολη», του παρελθόντος, θα έπρεπε με κάθε μέσο να αποφευχθούν. Είναι πολύ σημαντικό να βρίσκεται η χώρα υπό τον πλήρη εξωτερικό πολιτικό έλεγχο. 

Και το δικομματικό καθεστώς, που οδήγησε (έπειτα από 30-ετή πορεία) την χώρα στην χρεωκοπία και στην ασφυξία "της μοναδικής επιλογής", εγγυάται σχετικά επαρκώς την φροντίδα αυτής της ανάγκης, από το καλοκαίρι του '10 ως και σήμερα.

Το σύνολο των πολιτικών πραγμάτων της χώρας, στην εποχή των μνημονίων, γύρω από ένα τέτοιο πλαίσιο περιστρέφονται. Εντατικοποίηση της φοβικής προπαγάνδας και συντεταγμένες προσπάθειες πολυ-διάσπασης του ελληνικού κοινωνικού μετώπου. Προκειμένου να στευθεί με επιτυχία η επίθεση.

Και ερχόμαστε στον ρόλο της Χρυσής Αυγής. Η οργάνωση δεν σχηματίστηκε με παρθενογένεση, πριν από μερικά χρόνια, όπως αφήνεται να φανεί. Ιδρύθηκε από το Νίκο Μιχαλολιάκο το 1980 ως οργάνωση με ναζιστικό χαρακτήρα προσανατολισμένη γύρω από την έκδοση ομώνυμου περιοδικού. Ανέπτυξε τη δράση της στις αρχές της δεκαετίας του 1990, και στεγαζόταν στην γειτονιά όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα (πλατεία Αμερικής). Δρούσε ως μία συμμορία, που στα πλαίσια μίας ακραίας εθνικιστικής ιδεολογίας… έκανε επιδρομές στα σχολεία, εμπλεκόταν σε συγκρούσεις με ιδεολογικούς αντίπαλους και έκλεβε στρατιωτικές μπότες και μπουφάν(!), που ήταν στην μόδα, από μαθητές απειλώντας τους με μαχαίρια και ξυλοκοπώντας τους. Οι καταγγελίες, τότε, ήταν σχεδόν όσες και τα περιστατικά.

Η Χρυσή Αυγή έχει υπάρξει μία εγκληματική συμμορία, που εξελίχθηκε σε οργανωμένη μαφία (πάντα με ιδεολογική απόχρωση), από τα γεννοφάσκια της, πάνω από είκοσι χρόνια πίσω. Το γνώριζα εγώ και οι συμμαθητές μου, επειδή τύχαινε να πηγαίνω σε σχολείο της γειτονιάς. Προφανώς και το γνώριζαν άπαντες κρατικοί λειτουργοί, έκτοτε. Αν ήθελε η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη να διαφυλάξει τους δημοκρατικούς θεσμούς της νομιμότητας», όπως εδώ και αρκετές μέρες αναπαράγεται από όλα τα καθεστωτικά μέσα, θα μπορούσε να το έχει κάνει από τότε, και με πολιτικό κόστος μηδέν, αφού τότε οι φίλοι της οργάνωσης ήταν όλοι κι όλοι καμιά διακοσαριά νέοι με ξυρισμένα κεφάλια και καμιά εκατοστή ενήλικες «ιδεολόγοι» (οι περισσότεροι είχαν Χ-ίτη πάππο). Η οργάνωση δεν εξαρθρώθηκε τότε από το «κράτος δικαίου», για τους ίδιους πολιτικούς λόγους που δεν εξαρθρώθηκε έως και προχθές, που ανάμεσα στ’ άλλα (σήμερα) έχει να περηφανεύεται -μόνο το τελευταίο ένα έτος- για περισσότερες από 30 καταγεγραμμένες ένοπλες ρατσιστικές επιθέσεις, για τουλάχιστον 3 καταγεγραμμένες ρατσιστικές δολοφονίες, για εκβιασμούς, και για πλούσια περαιτέρω ποινική δράση.    

Ποιοι είναι οι λόγοι που το πολιτικό σύστημα –εγώ δεν θα πω ότι ανέχτηκε- υποστήριξε την δράση και την ανάπτυξη της οργάνωσης;

Διότι η Χρυσή Αυγή, πριν γίνει κομμάτι του κράτους (βουλευτική παρουσία), ήταν παρακράτος. Ήταν ένα παράνομο κρατικό παρακλάδι. Εκτελούσε για λογαριασμό του κράτους αποστολές που ήταν κραυγαλέα εκτός νομιμότητας. Από κοινές βομβιστικές επιθέσεις σε στέκια μεταναστών μέχρι οργανωμένες προβοκάτσιες σε κρίσιμες διαδηλώσεις και πολλές άλλες ενέργειες παρακρατικού περιεχομένου. Υπάρχει πληθώρα στοιχείων για τα παραπάνω –προφανώς όχι στα πλήρως ελεγχόμενα μήντια.

Το φαινόμενο «Χρυσή Αυγή», στην εποχή των μνημονίων τώρα, έχει αποτελέσει ένα πανίσχυρο και αποτελεσματικότατο εργαλείο στο εγχώριο πολιτικό σύστημα/μαριονέτα. Στο επίπεδο της φοβικής προπαγάνδας έχει κάνει πολλή και ποιοτική δουλειά, αλλά στο πεδίο της διάσπασης έχει αποτελέσει τον καταλύτη. Η παρούσα κυβέρνηση έχει στήσει την βασική προπαγάνδα της γύρω από το φαινόμενο Χ.Α. και μιλάω για την πασίγνωστη ρητορική του Διπόλου των Άκρων (Θεωρία των Δύο Άκρων). Τα μήντια βλέπουν μέσα από αυτή την πολιτική την αναχαίτιση της ενδυνάμωσης της αντιπολιτευτικής αριστεράς. Λάθος! Στόχος είναι το κοινωνικό μέτωπο, στο σύνολό του. Ο διαχωρισμός, η διάσπασή του. Η ρητορική του Διπόλου είναι η εξομολόγηση της ουσίας της ευρωπαϊκής πολιτικής, στα χρόνια της ύφεσης.

Στην Ελλάδα, με αυτή την τακτική έχουν καμφθεί οι αντιστάσεις όλων των παραγωγικών κλάδωντης χώρας, όταν δέχθηκαν την επίθεση. Γιατί έτσι δέχτηκαν την επίθεση –και αυτό φανερώνει πολλά σε επίπεδο τακτικής: Μεμονωμένα. Οι κινητοποιήσεις των δημοσίων υπαλλήλων βρήκαν απέναντί τους μία συντεταγμένη προπαγάνδα που είχε κατορθώσει να απομονώσει αυτό τον κοινωνικό ιστό από το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα. Το ίδιο οι κινητοποιήσεις των ελεύθερων επαγγελματιών. Τα ίδια με τους γιατρούς, τα νοσοκομεία, τους δικηγόρους, τους εκπαιδευτικούς. Η τακτική ήταν πάντοτε η ίδια. Διάσπαση, διαίρεση, απομόνωση. Η επίθεση έχει τα εργαλεία να κάμψει όλες τις αντιστάσεις, αρκεί να μην βρει απέναντί της ενιαίο, συμπαγές, κοινωνικό μέτωπο.

Ο ρόλος της Χρυσής Αυγής, τα τελευταία κρίσιμα χρόνια ήταν καθοριστικός. Πέραν της συνεχούς απασχόλησης της κοινής γνώμης με τους εντυπωσιακούς χτισμένους που παρελαύνουν και σπέρνουν τον τρόμο με την εγκληματική τους δράση,

έχουν στο ιστορικό τους μία επιτυχία πέρα από την προσδοκία του πιο αισιόδοξου, σύγχρονου Έλληνα ή Ευρωπαίου πολιτικάντη:
Η Χρυσή Αυγή, τα τελευταία ένα δυο χρόνια, έχει μαγνητίσει και απορροφήσει ένα κρίσιμο τμήμα της όποιας επαναστατικής δυναμικής εκείνης της μερίδας της ελληνικής κοινωνίας που παρουσίαζε την μεγαλύτερη διάθεση αντίστασης σε αυτήν ακριβώς την επίθεση των μεγάλων συμφερόντων εναντίον της κοινωνίας.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Σε αυτή την πρωτοφανή, για τα ελληνικά δεδομένα, αμεσότητα στην αντίδραση του συνόλου σχεδόν των κρατικών μηχανισμών. Και τίθενται τα ερωτήματα: Εφόσον η Χρυσή Αυγή είναι ένα τόσο χρήσιμο για το πολιτικό σύστημα εργαλείο, γιατί να πέσει;

Το «γιατί να πέσει;» είναι εύκολο να απαντηθεί: η «ελληνική κυβέρνηση» δέχεται εδώ και καιρό «ευρωπαϊκές» και «διεθνείς» πιέσεις για την αντιμετώπιση του διογκούμενου προβλήματος της δράσης της νέο-ναζιστικής οργάνωσης και πράγματι δέχεται τέτοιες πιέσεις, διότι ένα τέτοιο φαινόμενο είναι εντελώς εκτός του κάδρου που έχουν ετοιμάσει οι ελίτ για ένα διεθνές πολιτικό αύριο που θα βασίζεται στην ρητορική (και μόνο) της «Δημοκρατίας», της «Δικαιοσύνης» και της «Ατομικής Ελευθερίας». Φαινόμενα τύπου Ρητός Φασισμός δεν εξυπηρετούν σε τίποτα απολύτως –η δουλειά γίνεται μια χαρά με την επίφαση μιας Ψευτο-Δημοκρατίας-, εξού και σπεύδουν να τα καταδικάσουν ή και να τα ανατρέψουν όπου υπάρχουν (βλ. Αραβική Άνοιξη). Είναι σαφές ότι το μέλλον που οραματίζονται περνά μέσα από την ψευδαίσθηση της μάζας για ελευθερία.   

Γιατί όμως τώρα;

Θα πρέπει και πάλι να παρατηρήσουμε το ευρύτερο πολιτικό τοπίο, την ευρύτερη πολιτική συγκυρία:

Από την μία, οι ανοχές της κοινωνίας, απ’ ότι λένε και οι ίδιοι οι πολιτικάντηδες, στερεύουν. Από την άλλη, λίγες μόλις μέρες πριν, πληροφορηθήκαμε τον θρίαμβο των συνδυασμών της Μέρκελ στις Γερμανικές εκλογές, ένα γεγονός που σηματοδοτεί την συνέχιση της πιο σκληρής μορφής λιτότητας για την Ευρώπη και δη για τον νότο της. Η τρόικα βρίσκεται ήδη αυτές τις μέρες στην Ελλάδα και τα ΜΜΕ μας λένε ότι έχει ήδη ζητήσει την διεύρυνση των απολύσεων στον δημόσιο τομέα και νέα μέτρα λιτότητας σε μία κοινωνία που πλέον δεν έχει περιθώρια ανοχής. Είναι σαφές ότι το προσεχές διάστημα η πίεση της κοινωνίας προς το καθεστώς θα αυξηθεί σε επίπεδα που ίσως γίνουν ανεξέλεγκτα. Για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω, το παρόν καθεστώς, που εξασφαλίζει τον πλήρη έλεγχο της χώρας από τα κάθε λογής εξωτερικά κέντρα -και όχι από τον ελληνικό λαό-, πρέπει –πάσει θυσία- να συνεχίσει το κρίσιμο έργο του. Η ενέργεια του Ρουπακιά ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν και στον κατάλληλο χρόνο. Μία μοναδική ευκαιρία για το καθεστώς να «διαχειριστεί» μία κρίση που το ίδιο έχει γεννήσει, συντηρήσει και αναδείξει για περισσότερα από είκοσι χρόνια, και να ανακτήσει έτσι μέρος της χαμένης του αξιοπιστίας. Η διαχείριση του φαινομένου της «επικίνδυνης για την δημοκρατία νέο-ναζιστικής οργάνωσης» θα προσφέρει στο καθεστώς μερική από την χαμένη εμπιστοσύνη του κόσμου. 

Η γέννηση, η ζωή και ο θάνατος του μορφώματος της Χρυσής Αυγής υπήρξε ένας σύγχρονος Φρανκενστάιν που εξυπηρέτησε όλους τους σκοπούς και όλες τις ορέξεις του τρελού επιστήμονα που του έδωσε πνοή. Του ελληνικού πολιτικού συστήματος της τελευταίας εικοσαετίας. Πιστεύω ότι με την τελευταία του πράξη αυτό το μόρφωμα, με τον θάνατό του (που τελείται επί σκηνής, με όλα τα φώτα επάνω του), θα προσφέρει μία υπερ-πολύτιμη πνοή ζωής σε ένα καθεστώς, που θα έπρεπε από καιρό να έχει πεθάνει. Το καθεστώς έκανε ό,τι μπορεί. Διαχειρίζεται μία κρίση που υπήρξε γέννημα-θρέμμα του. Είναι η μόνη κοινωνική κρίση που μπορεί να διαχειριστεί ένα απολύτως διεφθαρμένο (αντιδημοκρατικό) καθεστώς. Θα υπάρξουν πάμπολλοι συμπολίτες μας που αυτές τις ώρες θα κοιτούν τους δέκτες τους, και στα πρόσωπα των καθεστωτικών λειτουργών θα βλέπουν τους προστάτες τους, αυτούς που μερίμνησαν για την νομιμότητα και την ευταξία. Θα ακούσουν εκατοντάδες φορές, από όλα τα συντεταγμένα μέσα και τους υπαλλήλους τους για «Δημοκρατική Νομιμότητα», «Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη», «Ισχυρή Δημοκρατία του Κυρίαρχου Λαού». Η επικοινωνιακή πολιτική είναι σαν την διεισδυτική λογοτεχνία. Απευθύνεται στο υποσυνείδητο. Το καθεστώς καιγόταν, εδώ και καιρό, για μία ευκαιρία να χρησιμοποιήσει αυτά τα συνθήματα. Του ήταν όμως αδύνατον λόγω της γενικευμένης κατακραυγής εναντίον του. ΤΩΡΑ, ΜΠΟΡΕΙ! Αυτή είναι η μέγιστη σημασία της πράξης του Ρουπακιά. Αυτή είναι η μέγιστη σημασία του τραγικού Γκραν Φινάλε, που ο σκηνοθέτης διάλεξε να δώσει, υπό του φωτός όλων των προβολέων, σε μία από τις πιο άρρωστες παραστάσεις που έχουμε παρακολουθήσει, από την μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα.

Το περασμένο Σάββατο ακούστηκε από 2-3 καθεστωτικούς θεσμικούς παπαγάλους: 
«Σήμερα ήταν μία πολύ ωραία μέρα για την Δημοκρατία στην χώρα μας». 
Λυπάμαι, αλλά πιστεύω ακριβώς το αντίθετο. 

Δημήτρης Μαμάκος

30 ΣΕΠ 2013

«Οι αήθεις ελίτ των μάνατζερ της νέας εποχής, εντός κι εκτός κυβέρνησης, είναι σίγουρες ότι μια φοβισμένη παγκόσμια κοινωνία, μπορεί να οδηγηθεί μέσω σοκ στη συμμόρφωση, μόνο εάν η κριτική σκέψη δεν αναμιχθεί στις προσχεδιασμένες σκευωρίες. Και ελάχιστοι άνθρωποι θέτουν ερωτήματα σε μια ατμόσφαιρα κρίσης. Τελικώς, όλες οι κρίσεις -είτε πρόκειται για χρηματοπιστωτικές ληστείες υψηλής τεχνολογίας, είτε για τυφώνες, τσουνάμι ή πολέμους- μπορούν να μετατραπούν σε ευκαιρίες, συνήθως για εκείνους που τις προκάλεσαν».

Νικόλαος Σταύρου

Επίτιμος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων 

Πανεπιστήμιο του Χάουαρντ. 

Υποσημειώσεις του κειμένου:

* Μόνο που σήμερα, η προσπάθεια είναι ενταγμένη στα πλαίσια της «κοινωνικής μηχανικής» ή αλλιώς της «θεωρίας για τον έλεγχο του νου των μαζών» ή αλλιώς της «επιστήμης της εξουσίας και της απάτης», που για πρώτη φορά ερευνήθηκε επισήμως από το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (εκεί έχουν φοιτήσει τόσο ο νυν όσο και ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας), με εντολή και χρηματοδότηση του ιδρύματος Ρόκφέλερ, το 1948. Τέσσερα χρόνια αργότερα το Πρόγραμμα Οικονομικής Ερευνας Harvard (Harvard Economic Research Project) απέδωσε τους πρώτους του καρπούς, την βάση της θεωρίας της Κοινωνικής Μηχανικής.

**Διότι η ίδια στρατηγική υποδεικνύει τον σχηματισμό υπερ-εθνικών ομοσπονδιών (οι Ευρωπαϊκή Ένωση, Αφρικανική Ένωση, Αμερικανική Ένωση είναι ενώσεις που ήδη έχουν σχηματιστεί, ενώ η Ένωση του Ειρηνικού βρίσκεται στα σκαριά) που θα επιτρέπουν τον ευκολότερο έλεγχο. Δείτε τις σχετικές δημόσιες διακηρύξεις των Ζαν Κλωντ Τρισέ και Χέρμαν Βαν Ρομπάι πάνω στο θέμα της παγκόσμιας διακυβέρνησης, στο σημείο 1:20:50 του παρακάτω ντοκουμέντου:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=2-iT4O1UUu4#t=2270

Έχει εξάλου διατυπωθεί ξεκάθαρα:

«...Αλλά ο κόσμος σήμερα είναι πιο σύνθετος και προετοιμασμένος να δεχθεί μια παγκόσμια κυβέρνηση. Η υπερεθνική κυριαρχία μιας πνευματικής ελίτ και των παγκόσμιων τραπεζιτών είναι σίγουρα προτιμητέα σε σχέση με τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό που υφίστατο μέχρι τώρα».

(David Rockefeller, πρόεδρος & ιδρυτής της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και της Τριμερούς Επιτροπής, πρόεδρος του CFR, του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων. Εισήγηση που έκανε κατά τη συνάντηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ στο Μπάντεν Μπάντεν το 1991).