Saturday 20 June 2015

"η άλλη θέαση": για την κατανόηση, την αποδοχή και την ένωση του διχασμένου Εαυτού

"Χρειάζεσαι την Καρδιά για να βλέπεις καθαρά. Τα φυσικά μάτια απλά επιβεβαιώνουν αυτό που Καρδιά ήδη διακρίνει και γνωρίζει."

"Ο νους αγαπάει και τρέφεται από το δράμα. Το αναπαράγει και το ενισχύει, ουσιαστικά γιατί φοβάται τη μετατόπιση."

"Η κριτική είναι εύκολη και σου δίνει επιφανειακή δύναμη που ο εκπαιδευμένος νους ονομάζει γνώση."

"Κανείς δεν μπορεί να σε μεταπείσει για κάτι που ο νους σου σε έχει ήδη πείσει ότι είναι αληθινό. Απλά δεν διδάχτηκες ποτέ ότι μπορείς και δικαιούσαι να αμφισβητείς τον νου."

"Δεν υπάρχουν λάθη, υπάρχουν βιώματα και μαθήματα. Αν βλέπεις "λάθος" δεν εκτιμάς το βίωμα, δεν καταλαβαίνεις το μάθημα."

"Η μάθηση ξεκινά από την αυτο-αποδοχή και την αυτο-εκτίμηση."


Κάπως έτσι ξεκίνησε η επαφή μου με την Χριστιάνα Σοφοκλέους και το μήνυμά της. Διαβάζοντας τις παραπάνω προτάσεις! Σε ένα σερφάρισμα στο διαδίκτυο, προ μερικών ημερών, συντονίστηκα και "έπεσα" πάνω σε ένα άρθρο που αφορούσε το βιβλίο της Χ. Σοφοκλέους με τίτλο... "η άλλη θέαση".
Ένιωσα αμέσως ότι αυτές οι φράσεις απευθύνονται ακριβώς και άμεσα σε εμένα. Η κάθε λέξη: ήρθε και με βρήκε στον ακριβώς κατάλληλο χρόνο, λες και απαντούσε στην σκέψη και τον προβληματισμό μου της στιγμής, αλλά και του τελευταίου καιρού. Μερικές μέρες αργότερα πήγα στην Αθήνα, στο κέντρο, βρήκα το βιβλιοπωλείο Αλφειός (κεντρική διάθεση) και αγόρασα το βιβλίο.
Σήμερα, και έχοντας ακόμη μερικές σελίδες για να ολκοκληρώσω την ανάγνωση, νιώθω την ανάγκη να αναμεταδώσω και να ενισχύσω το μήνυμα της "άλλης θέασης", διότι έχω νιώσει ότι φέρει μέσα του στοιχεία διεύρυνσης συνείδησης μίας ασυνήθιστης ποιότητας. Σας αφήνω να βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας, αναδημοσιεύοντας ένα από τα κεφάλαια του βιβλίου, με τίτλο:

 
εστιασμένοι στο σύμπτωμα
 
Η πραγματικότητά μας είναι το αποτέλεσμα των σκέψεων που διατηρούμε (ως εικόνες) στο νου μας και των συναισθημάτων που συνδέουμε με αυτές. Άπειρες σκέψεις περνάνε από τον νου μας κατά τη διάρκεια μιας μέρας! Επιλεκτικά εστιαζόμαστε, δημιουργούμε εικόνες (υποθετικά σενάρια), τις οποίες φορτίζουμε με ανάλογα συναισθήματα. Αυτές οι εικόνες, αργά ή γρήγορα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, υλοποιούνται, ενώ οι υπόλοιπες σκέψεις χάνονται γιατί είνοι ουδέτερες για μας. Οι σκέψεις που κροτάμε οφορούν συνήθως, προβλήματα, αρνητικά σενάρια, καθώς παρακινούμαστε από τον φόβο και την ανάγκη να ελέγξουμε το μέλλον.

Ό,τι υπάρχει στη ζωή μας και μας επηρεάζει συναισθηματικά, καθρεφτίζει κάποιο ασυνείδητο ή συνειδητό κομμάτι του εαυτού μας. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στη ζωή μας, η δουλειά που κάνουμε, το υλικά αγαθά που έχουμε ή δεν έχουμε, όλα φανερώνουν όσα πιστεύουμε για τον εαυτό μας και τον κόσμο. Αλλά είναι αδύνατον ο αριστερός νους (ημισφαίριο) να αποκαλύψει αυτές τις συνδέσεις, να καταφέρει να συνθέσει τη μεγαλύτερη εικόνα. Η εξωτερική μας πραγματικότητα είναι προβολή της αθέατα εσωτερικής πραγματικότητας.

Εφόσον κάτι δεν έχει γίνει πρόβλημα, δεν αποφασίζουμε να ασχοληθούμε μαζί του. Ακόμα και τότε αντιδρούμε πυροσβεστικά, αντιμετωπίζοντας απομονωμένο το σύμπτωμα που έχει εμφανιστεί. Έχουμε πονοκέφαλο, παίρνουμε παυσίπονο. Δεν τα καταφέρνει το παιδί μας στο σχολείο, προσπαθούμε να διορθώσουμε το παιδί ή αλλάζουμε σχολείο. Τρακάρουμε, χάνουμε το τρένο ή αρρωσταίνουμε, όλα τα θεωρούμε τυχαία γεγονότα. Αποτυγχάνει η σχέση μας, κατηγορούμε το σύντροφά μας. Δεν έχουμε αρκετά χρήματα, κατηγορούμε το σύστημα, την κρίση ή τον εαυτό μας (που δεν τα καταφέρνει). 
Όλη η προσοχή μας εστιάζεται στην αφορμή, απομονώνοντας το σύμπτωμα από την αιτία (τον νου). Προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τα συμπτώματα, να αλλάξουμε τα αποτελέσματα, να απελευθερωθούμε από τις συνέπειες, χωρίς ουσιαστικά να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την εμφάνισή τους. Δεν συνδέουμε το σύμπτωμα με την αιτία της δημιουργίας τους. Πόσα όμως παυσίπονα να πάρεις, πόσο πιο δυνατά φάρμακα θα χρειαστείς για να ελέγξεις τον «πονοκέφαλο» και μέχρι πότε;
Ασχολείσαι απλά και μόνο με το σύμπτωμα, όταν αλλάζει τη σχέση που σε προβληματίζει με μια άλλη, όταν χειρουργείς ένα σημείο του σώματος σου που παρουσιάζει ασθένεια, χωρίς να θεραπεύεις την αιτία, όταν φεύγεις από το σπίτι γιατί δεν αντέχεις τους γονείς σου, όταν παίρνεις ναρκωτικά γιατί μισείς τον εαυτό σου... Δεν αναλαμβάνει; την ευθύνη γιο το μηχανισμό της σκέψης που τα δημιούργησε όλο αυτά εξαρχής, μόνο θέλεις να απαλλογείς οπό ό,τι σε δυσκολεύει, προσωρινά.

Ο κατάλογος των συμπτωμάτων είναι ατελείωτος και διαφορετικός για τον καθένα μας. Έχεις μάθει όλη σου τη ζωή να παλεύεις με τα συμπτώματα, να προσπαθείς να εξαφανίσεις αυτά που σε εμποδίζουν ή σε κάνουν δυστυχισμένο. Αλλά για δες... ο πονοκέφαλος ξανάρχεται, η καινούργια σχέση αποδεικνύεται πολύ λιγότερη από όσα υποσχόταν, τους γονείς σου τους κουβαλάς μέσα σου, τα ναρκωτικά δεν σου δίνουν τη λήθη που αναζητάς αλλά σε κάνουν ακόμα πιο δυστυχισμένο. Το ένα σύμπτωμα διαδέχεται τo άλλο χωρίς τελειωμό, ενώ σε διακατέχει ένα μόνιμο «άγχος» - μία λέξη που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο «πολιτισμό», στην οποία η κοινωνία των «ειδικών» αποδίδει όλα τα δεινά - που δεν μπορείς να ξεφορτωθείς.
Έχεις εκπαιδευτεί να φοβάσαι τα συμπτώματα και να τα πολεμάς. Όμως το όμοιο έλκει το όμοιο. Ο φόβος δημιουργεί περισσότερο φόβο, που γίνεται τρόμος, που φέρνει τον πανικό. Όταν φοβάσαι, αμύνεσαι ή επιτίθεσαι αλλά σίγουρα δεν μαθαίνεις, δεν εξελίσσεσαι. Πώς να ελέγξεις τη ζωή σου;

Ο πόνος, η αποτυχία, τα λάθη, οι ασθένειες, τα εμπόδια, δεν έρχονται στη ζωή σου για να σε «τιμωρήσουν», να σου στερήσουν και να σε κάνουν δυστυχισμένο. Αυτές είναι μόνο περιοριστικές ιδέες που εμπιστεύεσαι. Όλα υπάρχουν για να σου δείχνουν, για να έχεις την ευκαιρία να επιλέξεις ξανά. Δεν τα προκαλεί κανένας άλλος σε σένα, δεν σου τα στέλνει _κανένας «θεός» που έχεις φτιάξει καθ' ομοίωση του Εγώ σου. Το θέμα είναι αν θα επιτρέψεις στην αλαζονεία του Εγώ να τα ερμηνεύσει ή αν θα ζητήσεις με ταπεινότητα την καθοδήγηση του Εαυτού σου.

Με τη συγκατάθεση της άγνοιάς μας θησαυρίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες εις βάρος μας, βρίσκονται σε έξαρση το έγκλημα και η βία, αυξάνονται οι αυτοκτονίες και η κατάθλιψη που μαστίζουν το σημερινό δυτικό άνθρωπο (αν και χορτασμένος και «εξελιγμένος» σε σύγκριση με το παρελθόν και τις χώρες του Τρίτου Κόσμου). Για όλα νομίζουμε ότι φταίει η κρίση, οι άλλοι, η τύχη, η μοίρα ακόμα και ο εαυτός μας - που δεν διαφοροποιούμε από τον προγραμματισμό του.

Διαμαρτυρόμαστε για τα συμπτώματα που πλέον αρχίζουν να μας περικυκλώνουν απειλητικά. Εξακολουθούμε να εθελοτυφλούμε μπροστά στην ευθύνη των δημιουργημάτων μας, την αυτοκαταστροφική πορεία στην οποία οδηγούμε τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας και τον πλανήτη. Τα βάζουμε με τους πλούσιους, τους φτωχούς, τους ξένους, τους άντρες ή τις γυναίκες, την κοινωνία, τους πολιτικούς, ό,τι και όποιον μπορούμε να κατηγορήσουμε γιο τη δική μας θέαση. Έτσι «είμαστε ελεύθεροι» να συνεχίζουμε την ξέφρενη πορεία μας, να πηγαίνουμε κόντρα στη ζωή και στον Εαυτό μας, ελπίζοντας ότι κάτι μαγικό θα λειτουργήσει διαφορετικά «την επόμενη φορά».
Σαν κοπάδι ακολουθούμε συμβατικά το δρόμο που ο φόβος και η άγνοια χαράσσουν. Συμμορφωνόμαστε, υποτασσόμαστε ή επαναστατούμε παρορμητικά, σαν πανικοβλημένα θύματα που τα έχουν «αδικήσει» οι «κακοί» αυτού του κόσμου. Στη συνέχεια, σαν υπνωτισμένα ρομπότ, συμβιβαζόμαστε ξανά, επιστρέφοντας πάλι στην ασφάλεια τns επιφανειακής και ανούσιας, αλλά οικείας ζωής μας. Αντιμετωπίζουμε «αποτελεσματικά» τα συμπτώματα, μα συνεχίζουμε να ζούμε στον φόβο, στην κοχυποψία, στην ανασφάλεια - μέχρι την επόμενη φορά, μέχρι το επόμενο σύμπτωμα.

Ενόσω συνεχίζουμε να είμαστε αποκομμένοι από τον Εαυτό μας, αντιλαμβανόμαστε τμηματικά και περιοριστικά. Το σύμπτωμα αποκτά ουσία και υπόσταση, ανεξάρτητο από εμάς, καθώς εμείς παρατηρούμε αμήχανοι και ανίκανοι την ανεξέλεγκτη πορεία του.

Όμως μην φανταστείς ότι τα συμπτώματα είναι μόνο σωματικά, αν και αυτά παραμένουν η πιο άμεση πληροφόρηση και απόδειξη για την πιθανή κακοποίηση του εαυτού σου. Σύμπτωμα είναι οποιοδήποτε αποτέλεσμα-ένδειξη που μπορεί να σε καθοδηγήσει πίσω στην αιτία (αλλά όχι μέσα από τον προγραμματισμό του αριστερού ημισφαιρίου, του Εγώ ρου). Σύμπτωμα είναι η διάσπαση προσοχής, σύμπτωμα είναι οι μαθησιακές δυσκολίες, ο υπερκαταναλωτισμός, η βαριεστημάρα, η οικονομική κρίση και τόσα άλλα που βολικά ονομάζονται αιτίες, αλλά δεν είναι. Η ταμπέλα δεν κάνει το περιεχόμενο, σε αποπροσανατολίζει.
Οι αιτίες πονάνε πολύ περισσότερο από τα οποιαδήποτε συμπτώματα, γι' αυτό και επιμένουμε να τα υπομένουμε (τα συμπτώματα), ενώ παραπονιόμαστε για την «αδικία» στη ζωή μας. Η αποκάλυψη και αναγνώριση των αιτιών θα σήμαινε την ανάληψη της προσωπικής μας ευθύνης, της δικής μας συμβολής, που οδηγεί στην αναγκαιότητα της μετακίνησης μας από ό,τι έχουμε συνηθίσει, μας βολεύει και δεν είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε.

Τα συμπτώματα ως αιτίες φτιάχνουν θεωρίες, τεμαχίζουν τη ζωή, πληθαίνουν απλά τους ορισμούς και τις άσκοπες αναλύσεις. Δημιουργούν προβλήματα χωρίς λύσεις, στραγγίζουν άσκοπα την ενέργειά μας, ενώ γίνονται ολοένα και πιο απειλητικά. Πώς να αμφισβητήσουμε ολόκληρο το οικοδόμημα του προγραμματισμού μας, όταν αυτό μας βοηθά να διατηρούμε τις συνήθειές μας;

Για πληροφορίες, στείλτε μέιλ στοautognosia.dyslexia@hotmail.com




1 comment:

  1. Επέλεξες νομίζω το καταλληλότερο κεφάλαιο... Και ΜΟΝΟ αυτό να γίνει κατανοητό, πόσο αντίστροφα έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε, το βιβλίο θα έχει εκπληρώσει το σκοπό του! :)

    σ' ευχαριστώ για τη φιλοξενία!

    ReplyDelete

Ένα βιβλίο του Δημήτρη Μαμάκου - 4η έκδοση

  Η ιστορία κάποιου που άφησε την πόλη, την καριέρα και τους αγαπημένους του, για ν’ αναζητήσει τη ζωή. Η καταγραφή του οδοιπορικού του από...