Η Σκέψη Δημιουργεί Την Πραγματικότητα

Από τη σύγχρονη Φυσική, τις έρευνες γύρω από τη φύση της συνείδησης, τη νευροφυσιολογία, την Ψυχολογία, τη Βιολογία πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι έχει γεννηθεί μια καινούρια κατανόηση για τον εαυτό μας και το σύμπαν.

 Οι νέοι ορίζοντες της ανθρώπινης κατανόησης δημιουργούν επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα.

 

Η ανθρωπότητα παρουσίασε και στο παρελθόν οριακές στιγμές κατανόησης. Αυτές οι στιγμές ή εποχές δημιούργησαν αυτό που ονομάστηκε «αλλαγή παραδείγματος». Τον όρο εισήγαγε ο ιστορικός της επιστήμης και της φιλοσοφίας Τόμας Κουν (Thomas Khun) το 1962. Πρόκειται για την προσπάθεια να έρθει στο φως μια καινούρια συνείδηση. Η ανθρωπότητα, βήμα βήμα, έχει προχωρήσει από τη θεώρηση του Κοπέρνικου και του Γαλιλαίου στις σύγχρονες απόψεις του Ντέιβιντ Μπέμ (David Boehm) του Ρούμπερτ Σέλντρέικ (Rubert Sheldrake), του Κάρλ Πρίμπραμ (Karl Pribram) και άλλων.

 

Ποιο είναι, όμως, το σημερινό σύγχρονο όραμα της πραγματικότητας;

Ας ξεκινήσουμε από τον Καρλ Πρίμπραμ έναν παγκόσμια γνωστό ερευνητή εγκεφαλικών φαινομένων. Στην αρχή της σταδιοδρομίας του συνεργαζόταν με τον επίσης γνωστό Κάρλ Λάσλεϊ (Karl Lashley).

Ο Λάσλεϊ πάνω από τριάντα χρόνια έψαχνε για το λεγόμενο «ένγκραμ», την υποτιθέμενη θέση του εγκεφάλου όπου συντελείται η μνήμη. Οι έρευνες έδειξαν ότι η μνήμη δε λειτουργεί σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο της εγκεφαλικής ουσίας.

Το 1960 ο Κάρλ Πρίμπραμ πληροφορήθηκε την ύπαρξη του ολογράμματος. Το ολόγραμμα είναι ένα είδος τρισδιάστατης διαφανούς φωτογραφίας που διαμορφώνεται με τη βοήθεια των ακτίνων λέιζερ. Αυτό που χαρακτηρίζει το ολόγραμμα είναι ότι, αν σπάσει, το κάθε κομμάτι του εξακολουθεί να απεικονίζει την παράσταση ολόκληρη.

Ο Πρίμπραμ, με αφορμή το ολόγραμμα, βοηθήθηκε στο να κατανοήσει το πώς αποθήκευε ο εγκέφαλος τη μνήμη.

Αν η μνήμη δεν βρίσκεται κάπου εντοπισμένη αλλά είναι διάχυτη (όπως είχαν αποδεχτεί οι επιστήμονες) ίσως να είναι ολογραφική. Ίσως ο εγκέφαλος να ασχολείται με συσχετισμούς και να ερμηνεύει βιοηλεκτρικές συχνότητες σε ολόκληρη την έκτασή του.

 

Γύρω στο 1970 – 71, μία νέα απορία άρχισε να βασανίζει τον Πρίμπραμ. Αν ο εγκέφαλος γνωρίζει τη διαδικασία της σύνθεσης των ολογραμμάτων ή και τις μαθηματικές μεταμορφώσεις των συχνοτήτων, τότε ποιος είναι αυτός που ερμηνεύει τα ολογράμματα μέσα στον εγκέφαλο;

 

Είναι ίσως ο κόσμος ένα ολόγραμμα;

Εδώ φτάνουμε σ’ ένα πανάρχαιο ερώτημα. Πού βρίσκεται αυτό το Εγώ, η οντότητα που χρησιμοποιεί τον εγκέφαλο; Ποιος είναι αυτός που το γνωρίζει; Κάποιο βράδυ, σ’ ένα συμπόσιο στη Μινεσότα, μια ιδέα ξεπήδησε ξαφνικά στο νου του Πρίμπραμ. «Ίσως ολόκληρος ο κόσμος να είναι ένα ολόγραμμα». Αν η φύση της πραγματικότητας είναι από μόνη της ολογραφική και ο εγκέφαλος λειτουργεί ολογραφικά, τότε ο κόσμος είναι, πράγματι, αυτό που πάντα ισχυριζόταν η ανατολική φιλοσοφία -μια μάγια- ένα φαινομενικό δηλαδή θέαμα, μία πλάνη. Η αίσθηση του συμπαγούς δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Λίγο καιρό μετά τη Μινεσότα ο Πρίμπραμ πληροφορήθηκε απ’ το γιο του ότι ο φυσικός Ντέιβιντ Μπεμ, ένας προστατευόμενος του Αϊνστάιν και φίλος του φιλόσοφου Κρισναμούρτι, εργαζόταν σε παρόμοιες κατευθύνσεις. Όπως ήταν φυσικό, ο Πρίμπραμ ρίχτηκε στη μελέτη των έργων του Μπεμ και σύντομα συγκλονίστηκε. Ο Μπεμ περιέγραφε ένα ολογραφικό σύμπαν. Εκείνο που δείχνει σταθερό, απτό, ορατό, ακουστό, δηλαδή ο κόσμος, είναι μία ψευδαίσθηση. Είναι δυναμικός και καλειδοσκοπικός, όχι όμως αντικειμενικά πραγματικός. Αυτό που βλέπουμε σαν φυσιολογικό, είναι η αναπτυσσόμενη ή αναδιπλούμενη τάξη του κόσμου, κάτι που μοιάζει με την παρακολούθηση μιας ταινίας. Όμως πίσω της, βρίσκεται μια άλλη τάξη που τη γεννά.

 

Ο Μπεμ ονόμασε αυτή την τάξη «περιτυλίσσουσα». Η περιτυλίσσουσα τάξη δημιουργεί την πραγματικότητά μας με τον ίδιο τρόπο που δημιουργεί ζωή το DNA στον πυρήνα του κυττάρου.

 

Ο Πρίμπραμ σκέφτηκε ότι ο εγκέφαλος ίσως εστιάζει την πραγματικότητα με τις μαθηματικές του τεχνικές, όπως και ο φακός. Ίσως η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που βλέπουμε με τα μάτια, μας λέει ο Πρίμπραμ: Ίσως σε τελική ανάλυση να μαθαίνουμε εμείς στα μάτια μας τι να βλέπουν και τι να θεωρούν σαν ανύπαρκτο.

 

Ο αστρονόμος Τζέιμς Τζινς (James Jeans), ακολουθώντας το παράδειγμα του Παράκελσου, υποστήριζε ότι το σύμπαν είναι μία μεγάλη σκέψη μάλλον, παρά μία μεγάλη μηχανή και ο συνάδελφός του Άρθουρ Έντιγτον (Arthur Eddigton) τον συμπλήρωσε λέγοντας πως το «υλικό του σύμπαντος είναι νοητικό υλικό», κάτι που οι βουδιστές υποστήριζαν εδώ και αιώνες.

Η ολογραφική θεώρηση της πραγματικότητας υποστηρίζει ότι οι εγκέφαλοί μας οικοδομούν μαθηματικά τη «συμπαγή» πραγματικότητα ερμηνεύοντας τη συχνότητα μιας διάστασης που υπερβαίνει το χωρόχρονο. Ο εγκέφαλος είναι ένα ολόγραμμα που ερμηνεύει ένα ολογραφικό σύμπαν. Σ’ ένα ολογραφικό σύμπαν όλα υπάρχουν μέσα σ’ όλα.

Το 17ο αιώνα ο μαθηματικός και φιλόσοφος Λάιμπνιτς (Leibniz) διατύπωσε κάτι παρόμοιο στο φιλοσοφικό του σύστημα, τη μοναδολογία. Σ’ αυτό υποστήριζε ότι στο σύμπαν υπάρχουν οι μονάδες και η καθεμία ενσωματώνει τις πληροφορίες του συνόλου.

Δεν είναι καθόλου περίεργο, βέβαια, ότι ο Λάιμπνιτς ήταν αυτός που ανακάλυψε και τον απειροστικό λογισμό, δηλαδή το θεμέλιο του ολογράμματος.

 

Ο γνωστός διανοητής – φιλόσοφος Τζίντου Κρισναμούρτι (Jidu Krisnamurti) σε πολλές διαλέξεις του επαναλάμβανε: «Εσύ είσαι ο κόσμος, ο παρατηρητής είναι το παρατηρούμενο».

Αν ανατρέξουμε στην Ανατολική σκέψη θα διαβάσουμε: «Στον ουρανό του Ίντρα λένε ότι υπάρχει ένα δίχτυ από μαργαριτάρια έτσι φτιαγμένο, που αν κοιτάξεις ένα από αυτά θα δεις μέσα του όλα τ’ άλλα. Έτσι και στον κόσμο, το κάθε αντικείμενο δεν είναι μόνο ο εαυτός του, αλλά και όλα τα άλλα αντικείμενα».

 

Ο συγχρονισμός –όπως ονόμασε ο Καρλ Γιούγκ το δίχτυ των συμπτώσεων– φαίνεται να ταιριάζει με το ολογραφικό μοντέλο. Οι γεμάτες νόημα συμπτώσεις πηγάζουν από τη γεμάτη σκοπό και σχέδιο οργανοποιητική φύση της μήτρας. Η ψυχοκίνηση, ο νους που επηρεάζει την ύλη, είναι το φυσικό αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης σ’ ένα πρωτογενές επίπεδο.

Εάν δεχτούμε ένα ολογραφικό μοντέλο της συνείδησης, ερμηνεύεται απόλυτα το γεγονός της μεταφοράς της ενέργειας στην τηλεπάθεια, τη θεραπεία ή τη διόραση. Αν τα συμβάντα αυτά ενεργοποιούνται σε μια διάσταση που υπερβαίνει το χωρόχρονο δε χρειάζεται να μεταφερθεί η ενέργεια από εδώ εκεί, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει κανένα εκεί.

 

Αλλά και ο Πιαζέ (Piajet), στο βιβλίο του «Το παιδί και η πραγματικότητα», μας δείχνει ξεκάθαρα σε ποιο βαθμό διδάσκεται η αντίληψη στο παιδί. Το παιδί μαθαίνει να βλέπει γεωμετρικά σχήματα, να αντιλαμβάνεται τις τρεις διαστάσεις κ.λπ. Με δυο λόγια, μαθαίνει τι να αντιλαμβάνεται. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτός είναι ο προγραμματισμός που υφίσταται από μικρός ο άνθρωπος. Όταν ολοκληρωθεί ο προγραμματισμός, το άτομο έχει μάθει να εστιάζει τον κόσμο και αυτό που βλέπει δεν είναι τίποτε άλλο από την αντανάκλαση της ίδιας του της σκέψης.

 

Κατά τη δεκαετία του ’70 μια νέα μέθοδος ήρθε να προσθέσει και να επικροτήσει τα ήδη γνωστά. Η μέθοδος NLP (Νευρογλωσσικός Προγραμματισμός). Ιδρυτές της ο Richard Baudler, μαθηματικός ειδικός στα computers και ο J. Grinder καθηγητής γλωσσολογίας.

 

Βασικές αλήθειες του NLP:

 

Δε ζούμε στην πραγματικότητα, αλλά στην ερμηνεία που έχουμε μάθει να της δίνουμε.

 

Αλλάζοντας την ερμηνεία, αλλάζουμε και την πραγματικότητα.

 

Αλλάζοντας τους εαυτούς μας, όλα μπορούν να συμβούν.

 

Διατηρώντας τις ίδιες απόψεις, σκέψεις και τακτική δράσης, βλέπουμε ότι παίρνουμε πάντα από «τη ζωή» τις «ίδιες απαντήσεις».

 

Κι αφού η ζωή είναι μάλλον απίθανο να αλλάξει, θα ’πρεπε μάλλον ν’ αλλάξουμε ΕΜΕΙΣ.

 

Όταν καινούργιες πληροφορίες αλλάξουν τα βαθύτερα «πιστεύω» μας, τότε θα αλλάξει και η ερμηνεία που δίναμε μέχρι σήμερα στον κόσμο.

 

πηγή…….http://diodos.info/

 

"Η Σκέψη Δημιουργεί Ύλη" 

 Η κατατοπιστική διάλεξη του Μάνου Δανέζη στον σύλλογο ΠΑΛΑΙΧΘΩΝ