Μία έκδοση με Σκοπό!

Το 50% των καθαρών εσόδων από την πώληση του βιβλίου της 1ης & 2ης έκδοσης (Αυτο-εκδόσεις) έχουν διατεθεί στην οργάνωση Rainforest Conservation Fund (βλ. παρακάτω).
Οι δωρεές, στα πλαίσια του Σκοπού, από τις πωλήσεις του βιβλίου, ανέρχονται σε 1.966,00$, μέχρι σήμερα.

Το περιεχόμενο και το μήνυμα του Σκοπού έχει φτάσει, από αυτό τον ιστότοπο και μέσω του διαδικτύου, σε αρκετές χιλιάδες χρήστες (unique users). H αναμετάδοση του μηνύματος για μία Μοιρασμένη Ευημερία βρίσκουν ανταπόκριση σε ένα συνεχώς διευρυνόμενο κοινό.Το Μοντέλο της Έκδοσης με Σκοπό, στα πλαίσια λειτουργίας των κοινωνικών επιχειρήσεων, αποτελεί, ήδη, παράδειγμα προς μίμηση-και αυτή ήταν μία από τις βασικές επιδιώξεις μας. Το προηγούμενο έτος, κυκλοφόρησε το «ΖαΖα» από τις εκδόσεις Free Thinking Zone, που όπως πληροφορηθήκαμε εμπνεύστηκε από το παράδειγμά μας. περισσότερα... 

 

 

Γιατί το R.C.F.

H οργάνωση Rainforest Conservation Fund επιλέχτηκε καθώς είναι μια μικρή οργάνωση με βαθιά επιστημονική γνώση του προβλήματος διατήρησης των τροπικών δασών και για την οποία δεν κυκλοφορούν (στο web) κατηγορίες για διαφθορά ή για "greenwash".

Έξι λόγοι που κάνουν την διατήρηση των τροπικών δασών του πλανήτη, καθοριστικής σημασίας:

1

Τα τροπικά δάση είναι τα οικοσυστήματα του πλανήτη μας με την μεγαλύτερη βιοποικιλότητα. Περισσότερα από 30 εκατομμύρια είδη έχουν αυτές τις περιοχές για σπίτι τους – αυτά είναι τα δύο τρίτα όλως των ειδών.

2

Τα τροπικά δάση λειτουργούν ως οι ˮπνεύμονες του πλανήτη μαςˮ: απορροφούν και παγιδεύουν ένα τεράστιο ποσό CO2 από την ατμόσφαιρα της Γης, κρατώντας υπό έλεγχο την φυσική ισορροπία.­

3

Τα τελευταία 50 χρόνια είδαμε την καταστροφή του ήμισυ των τροπικών δασών της Γης. Με τον σημερινό ρυθμό, μία περιοχή μεγέθους τριάντα γηπέδων ποδοσφαίρου καταστρέφεται κάθε λεπτό.

4

Η καταστροφή των δασών και η απορρέουσα αύξηση των εκπομπών του CO2 θεωρούνται η δεύτερη μεγαλύτερη αιτία για την κλιματική αλλαγή.

5

Χάρη στον κεντρικό τους ρόλο για την ρύθμιση του κλίματος της Γης, τα τροπικά δάση βοηθούν την διατήρηση της ζωής όλων των ανθρώπινων όντων – όχι μόνο των εκτιμώμενων 50 εκατομμυρίων των ιθαγενών που κατοικούν τις δασικές περιοχές.

6

Παρ' όλη την τεράστια απειλή που υπάρχει για τα τροπικά δάση, οι αμιγώς πολιτικές λύσεις για την προστασία τους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκείς. 

 

Το νομαδικόν αντλεί έμπνευση από το πρόταγμα της μοιρασμένης ευημερίας (shared prosperity) και από το κίνημα των κοινωνικών επιχειρήσεων (social businesses), έχει παραχωρήσει το 50% των καθαρών εσόδων από τις πωλήσεις των δύο πρώτων ανατυπώσεων και επιχειρεί να απαντήσει στην επείγουσα ανάγκη της εποχής για αποθεωρητικοποίηση των ιδεών και ένωσή τους με τις πράξεις.

 

…αναμεταδίδει το κάλεσμα…

 

Απόσπασμα αναφοράς "ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ"

"Κάθε κοινωνία συνδέεται με έναν μύθο και με αυτόν ζει. Ο δικός μας, είναι ο μύθος της οικονομικής ανάπτυξης.
Για τις τελευταίες πέντε δεκαετίες το κυνήγι της ανάπτυξης υπήρξε ο μόνος και σημαντικότερος πολιτικός στόχος, παγκοσμίως. Η παγκόσμια οικονομία έχει σχεδόν το πενταπλάσιο μέγεθος από εκείνο που είχε, μισό αιώνα πριν. Εάν συνεχίσει να μεγαλώνει με τον ίδιο ρυθμό, τότε θα αποκτήσει 80 φορές μεγαλύτερο μέγεθος, έως το έτος 2100. Αυτή η ασυνήθιστη μεγέθυνση της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Είναι σε απόλυτη ασυμφωνία με την επιστημονική μας γνώση για την πεπερασμένη βάση πόρων και την εύθραυστη οικολογία, στην οποία στηριζόμαστε για επιβίωση. Και έχει, ήδη, συνοδευτεί από την υποβάθμιση ενός εκτιμώμενου 60% των οικοσυστημάτων του κόσμου. Ως επί το πλείστον, αποφεύγουμε την γυμνή πραγματικότητα αυτών των αριθμών. Η βασική υπόθεση είναι ότι -εκτός οικονομικής κρίσης- η ανάπτυξη θα συνεχιστεί απεριόριστα. Όχι μόνο για τις φτωχότερες χώρες, όπου μια καλύτερη ποιότητα ζωής είναι αναντίρρητα, απαραίτητη, αλλά ακόμα και για τα πλουσιότερα έθνη, όπου η μυθική αφθονία του υλικού πλούτου, συνεισφέρει λίγο στην ευτυχία, αρχίζει όμως να απειλεί τα θεμέλια του "ευ ζην" μας.
Οι αιτίες αυτής της συλλογικής τύφλωσης είναι εύκολο να εντοπιστούν.
Η μοντέρνα οικονομία είναι δομικά συνδεδεμένη με την οικονομική ανάπτυξη, για την σταθερότητά της. Όταν η ανάπτυξη αποσταθεροποιείται -όπως συνέβη πρόσφατα- οι πολιτικοί πανικοβάλλονται. Οι επιχειρήσεις αγωνίζονται για να επιβιώσουν. Οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους και κάποιες φορές και τα σπίτια τους. Ένας έλικας υποτίμησης προκύπτει. Η αμφισβήτηση της ανάπτυξης έχει θεωρηθεί ως πράξη των τρελών, των ιδεαλιστών και των επαναστατών. Πρέπει όμως να την αμφισβητήσουμε. Ο μύθος της ανάπτυξης μας έχει απογοητεύσει. Έχει προδώσει τα δύο δισεκατομμύρια ανθρώπων που εξακολουθούν να ζουν με λιγότερα από 2$ την ημέρα. Έχει προδώσει τα εύθραυστα οικοσυστήματα, στα οποία στηρίζεται η επιβίωσή μας. Έχει αποτύχει, με εντυπωσιακό τρόπο και με του δικούς της όρους, να παρέχει οικονομική σταθερότητα και να εξασφαλίσει το προς το ζην των ανθρώπων.
Σήμερα βρίσκουμε τους εαυτούς μας αντιμέτωπους με το αναπάντεχο τέλος της εποχής του φθηνού πετρελαίου, την προοπτική (πέρα από την πρόσφατη φούσκα) της σταθερής αύξησης των τιμών των ανέσεων, την αποδόμηση των δασών, των λιμνών, των εδαφών, με συγκρούσεις για την χρήση της γης, την ποιότητα του νερού, τα δικαιώματα της αλιείας και την κρίσιμη πρόκληση της σταθεροποίησης των συγκεντρώσεων του άνθρακα στην παγκόσμια ατμόσφαιρα. Και αντιμετωπίζουμε αυτά τα καθήκοντα με μια οικονομία εκ θεμελίων διαρρηγμένη, σε απελπισμένη ανάγκη για ανανέωση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η επιστροφή στη δουλεία ως συνήθως, δεν αποτελεί επιλογή. Η ευμάρεια για τους λίγους που είναι θεμελιωμένη στην οικολογική καταστροφή και παράγει κοινωνική αδικία, δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για μία πολιτισμένη κοινωνία.
Η ανάκαμψη της οικονομίας είναι ζωτικής σημασίας. Το να προστατευτούν οι θέσεις εργασίας -και η δημιουργία νέων- είναι απόλυτα ουσιώδης. Ταυτόχρονα, όμως παραμένουμε σε επείγουσα ανάγκη για μια ανανεωμένη έννοια μιας μοιραζόμενης ευμάρειας. Μία δέσμευση για δικαιοσύνη και άνθιση σε έναν πεπερασμένο κόσμο.
Η επίτευξη αυτών των στόχων, ίσως μοιάζει ένα μη οικείο ή ακόμα και άτοπο έργο στην πολιτική της σύγχρονης εποχής. Ο ρόλος των κυβερνήσεων έχει οριοθετηθεί τόσο στενά από υλιστικές επιδιώξεις, κι έχει ρευστοποιηθεί από ένα παραστρατημένο όραμα για απεριόριστες καταναλωτικές ελευθερίες. Η έννοια της διακυβέρνησης της ίδιας υπόκειται σε επείγουσα ανάγκη ανανέωσης. Όμως η τρέχουσα οικονομική κρίση μας προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία για να επενδύσουμε στην αλλαγή. Να ξεφύγουμε από την κοντόφθαλμη λογική που έχει μαστίσει την κοινωνία για δεκαετίες. Να την αντικαταστήσει με μια μελετημένη πολιτική ικανή να ανταποκριθεί στην τεράστια πρόκληση της παράδοσης μιας ευημερίας με διάρκεια. Διότι στο τέλος της ημέρας, η ευημερία βρίσκεται πέρα από υλικές απολαύσεις. Υπερβαίνει την μέριμνα για τα υλικά πράγματα. Κατοικεί στην ποιότητα της ζωής μας και στην υγεία και την ευτυχία των οικογενειών μας. Είναι παρούσα στην δύναμη των σχέσεών μας και στην πίστη μας στην κοινότητα. Στοιχειοθετείται από την ικανοποίησή στην εργασία και από την αίσθηση μας για τα κοινά νοήματα και σκοπούς. Απαντάται στην δυνατότητα για την πλήρη μας συμμετοχή στην ζωή της κοινωνίας. Η ευημερία συνίσταται στην ικανότητά μας να ακμάσουμε σαν ανθρώπινες υπάρξεις - εντός των οικολογικών ορίων ενός πεπερασμένου πλανήτη. Η πρόκληση για την κοινωνία μας είναι στο να δημιουργήσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες, κάτι τέτοιο είναι πιθανό. Αυτό είναι το πιο επείγον έργο/καθήκον των καιρών μας."

-Tim Jackson
Economics Commissioner
Sustainable Development Commission, March 2009

 

-----------------------------------------------------------------

Απόσπασμα διάλεξης "Άνταμ Σμίθ"

"O καπιταλισμός είναι μία ημιτελής κατασκευή. Ακόμα κι αν μπορέσουμε να προσπεράσουμε την κρίση που αντιμετωπίζουμε, θα εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα του καπιταλισμού στην αντιμετώπιση των τόσο άλυτων προβλημάτων όπως η επίμονη φτώχεια, η έλλειψη πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη και την εκπαίδευση, και οι επιδημικές ασθένειες. Κατά την άποψή μου, το θεωρητικό πλαίσιο του καπιταλισμού το οποίο είναι ευρέως αποδεκτό σήμερα αποτελεί μία ημιτελή κατασκευή-κάτι που εμποδίζει το «αόρατο χέρι» του Άνταμ Σμιθ να λειτουργήσει όπως εκείνος πίστευε. Κατά μία έννοια, έχουμε επιλέξει να αδιαφορήσουμε για το ήμισυ του μηνύματος του Σμιθ. Το έργο του Ο Πλούτος των Εθνών τράβηξε όλη την προσοχή ενώ Η Θεωρία των Ηθικών Συναισθημάτων έχει, σε μεγάλο βαθμό, αγνοηθεί.
Αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να έχει παράσχει τα θεμέλια του άλλου, που χάνει την μισή αγορά – την μισή αγορά που εξυπηρετεί την κοινωνική συνείδηση των ανθρώπων. Η παρούσα θεωρία του καπιταλισμού υποστηρίζει ότι η αγορά είναι μόνο για εκείνους που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για το κέρδος. Αυτή η ερμηνεία αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν μονοδιάστατα όντα. Όμως οι άνθρωποι είναι πολυδιάστατα όντα, όπως διαπίστωσε ο Άνταμ Σμιθ, πριν από δυόμισι αιώνες. Έχουν την εγωιστική διάστασή τους, αλλά, ταυτόχρονα, έχουν και την ανιδιοτελή τους διάσταση. Η θεωρία του καπιταλισμού και η αγορά που έχει αναπτυχθεί γύρω από την θεωρία, δεν αφήνουν χώρο για την ανιδιοτελή διάσταση των ανθρώπων. Εάν το αλτρουιστικό κίνητρο που ενυπάρχει στους ανθρώπους μπορούσε να εισαχθεί στον κόσμο των επιχειρήσεων, τότε θα υπήρχαν ελάχιστα προβλήματα που δεν θα μπορούσαμε να λύσουμε.

Η θεωρία των Ηθικών Συναισθημάτων του Άνταμ Σμιθ αρχίζει με τον ισχυρισμό «Όσο εγωιστής κι αν υποτίθεται πως είναι κάποιος, υπάρχουν προφανώς κάποιες αρχές στην φύση του, που τον κάνουν να ενδιαφέρεται για τις τύχες των άλλων, και καθιστούν την ευτυχία τους απαραίτητη για τον ίδιο, παρόλο που δεν παίρνει τίποτα από αυτήν, πέραν της ικανοποίησης του να την βλέπει. Αυτού του είδους είναι ο οίκτος ή η συμπόνια, τα αισθήματα που νιώθουμε για την μιζέρια των άλλων, όταν είτε την αντικρίζουμε είτε όταν οδηγούμαστε στο να την αντιληφθούμε με έναν πολύ ζωηρό τρόπο. Το ότι συχνά παίρνουμε λύπη από τις λύπες των άλλων, είναι μία πραγματικότητα πολύ προφανής για να απαιτήσει περιπτώσεις που να την αποδεικνύουν· διότι αυτό το συναίσθημα, όπως και κάθε άλλο αυθεντικό πάθος της ανθρώπινης φύσης, σε καμία περίπτωση δεν περιορίζεται στους ενάρετους ή τους ανθρωπιστές, παρόλο που αυτοί ίσως το νιώθουν με την υπέρτατη ευαισθησία. Ο μεγαλύτερος κακούργος, ο σκληρότερος παραβάτης των νόμων της κοινωνίας, δεν είναι εντελώς χωρίς αυτό.»
Έπειτα ο Σμιθ διερωτάται την πιο θεμελιώδη ερώτηση: Γιατί αποδεχόμαστε ορισμένες ενέργειες ή προθέσεις και καταδικάζουμε άλλες; Εκείνο τον καιρό, οι απόψεις διίσταντο: κάποιοι έκριναν ότι το μόνο πρότυπο του σωστού και του λάθους ήταν ο νόμος και η αρχή που τον θέσπισε· άλλοι έκριναν ότι οι ηθικές αρχές μπορούσαν να επιλυθούν ορθολογιστικά, όπως τα θεωρήματα στα μαθηματικά. Ο Σμιθ είχε την άποψη ότι οι άνθρωποι γεννιούνται με μία ηθική αίσθηση, ακριβώς όπως έχουν τις εγγενείς ιδέες της ομορφιάς και της αρμονίας. Η συνείδησή μας μάς λέει τι είναι σωστό και τι λάθος: και αυτή η συνείδηση είναι κάτι το έμφυτο, όχι κάτι που μας δόθηκε από τους νομοθέτες ή από την ορθολογιστική ανάλυση. Και για την ενίσχυσή της έχουμε ακόμα ένα φυσικό συγγενές αίσθημα, που ο Σμιθ καλεί «συμπόνια». Αυτές οι δύο φυσικές αισθήσεις της συνείδησης και της συμπόνιας διασφαλίζουν ότι τα ανθρώπινα όντα μπορούν και ζουν μαζί σε έννομες και ευεργετικές κοινωνικές οργανώσεις.

Με αυτές τις ιδέες κατά νου, μπορούμε να δούμε ότι το έτερο μεγάλο βιβλίο του Άνταμ Σμιθ, Ο Πλούτος των Εθνών, έχει πιθανώς παρερμηνευθεί. Η θέση του Σμιθ σε αυτό το βιβλίο μπορεί γενικά να συνοψιστεί σαν ένα επιχείρημα πως όλα θα είναι καλά αν επιτραπεί στους ανθρώπους να ακολουθήσουν το «ίδιον συμφέρον». Ο κόσμος ερμήνευσε το «ίδιον συμφέρον» σαν ισοδύναμο της μεγιστοποίησης του κέρδους. Όμως με τα ανθρώπινα όντα να είναι έτσι όπως είναι, οδηγούμενα ταυτόχρονα από την συνείδηση και την συμπόνια αλλά και από την επιθυμία για κέρδος, βλέπουμε ότι το «ίδιον συμφέρον» συμπεριλαμβάνει και την μεγιστοποίηση του κέρδους και την κοινωνική συνεισφορά. Αυτό είναι που εξετάστηκε από τον Άνταμ Σμιθ στο Η Θεωρία των Ηθικών Συναισθημάτων, το οποίο απέδωσε μεγάλη σημασία στην δικαιοσύνη και στις άλλες ηθικές αρετές, ίσως προκειμένου να διασαφηνίσει τα όρια του «ίδιου συμφέροντος».
Η παρούσα δομή της οικονομικής θεωρίας δεν επιτρέπει σε αυτές τις άλλες διαστάσεις των ανθρώπων να εκδηλωθούν στην αγορά. Υποστηρίζω ότι, δοθείσης της ευκαιρίας, οι άνθρωποι θα έρθουν στην αγορά για να εκφράσουν τις ανιδιοτελείς τους παρορμήσεις τρέχοντας ειδικούς τύπους επιχειρήσεων ειδικά σχεδιασμένων για να βελτιώσουν το γενικότερο ζήτημα της ανθρωπότητας. Λόγω της απουσίας αυτής της ευκαιρίας από την αγορά, οι άνθρωποι θα εκφράσουν την ανιδιοτέλειά τους μέσω των φιλανθρωπικών οργανώσεων. Αυτές οι προσπάθειες ήταν πάντα μαζί μας, και είναι ευγενείς, και είναι απαραίτητες. Όμως έχουμε διαπιστώσει ότι οι επιχειρήσεις έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα από τις οργανώσεις για καινοτομούν, να επεκτείνονται και να φτάνουν όλο και περισσότερους ανθρώπους μέσα από την δύναμη των ελεύθερων αγορών. Φανταστείτε τι θα μπορούσαμε να πετύχουμε αν ταλαντούχοι επιχειρηματίες και στελέχη από όλο τον κόσμο αφιερώνονταν σε σκοπούς όπως η πάταξη της κακής σίτισης, της παροχής καταφυγίων στους αστέγους, και η εξάλειψη των ασθενειών."

-Muhammad Yunus
Πανεπιστήμιο Γλασκόβης, Δεκέμβριος 2008