|
Γιάννης Μακριδάκης* |
Προχθές πήγα να βοηθήσω μια φίλη να καθαρίσει ένα από τα ενοικιαζόμενα
δωμάτια που διαθέτει, αφού είχαν αναχωρήσει δύο πελάτες και γέμισα μία
σακούλα πλαστικά μπουκάλια, σακουλάκια, πακετάκια και κουτάκια, τα οποία
περιείχαν ποσότητες από γάλα, τυρί φέτες με χρώμα βαθύ κίτρινο, βούτυρο
που λιώνει μόνο του, ζαχαρωτά με χημικά χρώματα φανταχτερά, μπισκότα
και άλλα παρόμοια.
Σοκαρίστηκα προς στιγμήν διότι είχα ξεχάσει ότι αυτή ακριβώς είναι η καταναλωτική ζωή αλλά κατόπιν προσγειώθηκα.
Δυστυχώς το 70% πλέον των ανθρώπων που κατοικούν στον πλανήτη και δη
στις λεγόμενες πολιτισμένες και ανεπτυγμένες χώρες και κοινωνίες της
δύσης αλλά και στις ταχέως αναπτυσσόμενες οικονομίες της ανατολής, ζουν
ακριβώς απορρίμματα μαζικής παραγωγής, τα οποία είναι
συσκευασμένα εντός άλλων απορριμμάτων. Τα μεν τα πετούν μέσα τους και
νομίζουν ότι τρέφονται και τα δε τα πετούν γύρω τους, είτε στην
ανακύκλωση, απ’ όπου θα παραχθούν από αυτά άλλα άχρηστα απορρίμματα είτε
όχι.